مرحله اول “حضور در لحظه” است، زیرا عشق تنها در حال ممکن است.
دومین قدم این است که “یاد بگیری چگونه سموم وجودت را به شهد تبدیل کنی”. عشق بسیار شکننده است اَیا با وجود خشم و تنفر و حسادت عشق می تواند جان سالم بدر ببرد؟
مرحله ی سوم “تقسیم کردن و بخشیدن” است. چیزهای منفی را برای خودت نگهدار ولی خوبیها و زیبایی ها را با دیگران قسمت کن.
و اما چهارمین گام در راه رسیدن به عشق “هیچ بودن” است.
عشق فقط در درون کسی به بیرون جاری می شود که کسی نباشد.
عشق در نیستی خانه دارد.

اشو

من همیشه خوشحالم، می دانی چرا؟
چون از هیچکس انتظاری ندارم.
انتظارها همیشه پایان بدی دارند.
زندگی کوتاه است،
زندگیت را دوست بدار،
شاد باش،
لبخند بزن و به یاد داشته باش،
قبل از صحبت کردن،
گوش کن.
قبل از نوشتن، فکر کن.
قبل از آزردن، دیگری را هم در نظر بگیر.
قبل از تنفر، دوست داشته باش.
و قبل از مردن زندگی کن.
ویلیام شکسپیر‎

زمان سلطان محمود می‌کشتند که شیعه است،
زمان شاه سلیمان می‌کشتند که سنی است،
زمان ناصرالدین شاه می‌کشتند که بابی است،
زمان محمد علی شاه می‌کشتند که مشروطه طلب است،
زمان رضا خان می‌کشتند که مخالف سلطنت مشروطه است،
زمان پسرش می‌کشتند که خرابکار است ،
امروز توی دهن‌اش می‌زنند که منافق است و فردا وارونه بر خرش می‌نشانند و شمع‌آجین‌اش می‌کنند که لا مذهب است.
عرب‌ها می‌کشند که جاسوس صهیونیست‌ها است،
صهیونیست‌ها می‌کشند که فاشیست است،
فاشیست‌ها می‌کشند که کمونیست است‌،
کمونیست‌ها می‌کشند که آنارشیست است،
و چه قصاب خانه‌یی است این دنیای بشریت ….

احمد شاملو

وقتی سکوت می کنیم ، دست کم می گیرند ما را …
ولی نمی دانند فراتر از آنچه می گوییم ، می دانیم.
زیادتر از آنچه به زبان می آوریم ، می اندیشیم
و بیشتر از آنچه به نظر می آییم ، می فهمیم !…
مشکل از ما نیست ، از نفهمی بعضی هاست.

“داستایوفسکی”

من اگر پیامبر بودم،
رسالتم شادمانى بود،
بشارتم آزادى
و معجزه ام خنداندن کودکان …
نه از جهنمى مى ترساندم
و نه به بهشتى وعده می دادم …
تنها مى آموختم اندیشیدن را
و “انسان” بودن را …

چارلی چاپلین

اعتقاد، انکار حقیقت است.
به خدا اعتقاد داشتن خداجویی نیست.
نه معتقدین و نه غیرمعتقدین خدا را نخواهند یافت.
چون واقعیت ناشناخته است و اعتقاد انسان یا عدم اعتقاد او چیزی است شناخته شده و فرافکنی صرف است، بنابراین حقیقت به شمار نمی آید.
می دانم که شما معتقدید و این را هم می دانم که این اعتقاد در زندگی شما معنایی بسیار ناچیز دارد.
افراد معتقد فراوان اند، میلیون ها نفر به پروردگار اعتقاد دارند و از او تسلی می طلبند.
اولاً چرا باید اعتقاد داشت؟
شما معتقدید زیرا این کار به شما رضایت خاطر، تسلی و امید می بخشد و می گویید که به زندگی شما مفهوم می دهد.
در واقع زندگی شما مفهوم چندانی ندارد، زیرا شما در عین اعتقاد استثمار می کنید.
در عین اعتقاد مرتکب قتل می شوید.
به یک خدای واحد عالمیان اعتقاد دارید و یکدیگر را قتل عام می کنید.
ثروتمندان نیز به خدا معتقدند و بی رحمانه چپاول می کنند، پول روی پول می گذارند و بعد معبدی برپا می کنند و افرادی بشر دوست می شوند.
کسانی که بمب اتمی را در هیروشیما انداختند می گفتند: که خدا با آنهاست.
آنها که از انگلستان به پرواز درآمدند تا آلمان ها را از میان ببرند می گفتند: خدا کمک خلبان آنهاست.
دیکتاتور ها، نخست وزیران، ژنرال ها، روسای جمهور، همه و همه از خدا حرف می زنند.
آنها ایمان شدیدی به خدا دارند، ولی آیا خدمتی انجام می دهند؟
آیا زندگی بهتری برای انسانها فراهم می آورند؟
آنهایی که می گویند به خدا ایمان دارند نیمی از دنیا را خراب کرده اند و دنیا در مصیبت کامل به سر می برد . . .
راستی درباره خدا یا حقیقت چه می دانید؟
شما در واقع هیچ چیز درباره حقیقت نمی دانید.
آنچه می دانید حرف است، تجارب دیگران است، یا لحظاتی از تجارب نامفهوم خودتان.
شکی نیست که این خدا نیست، این حقیقت نیست، این چیزی نیست که فراسوی زمان باشد . . .
خداوند، حقیقت یا هرچه نامش می نهید چیزی است که لحظه به لحظه اتفاق می افتد . . .
فقط وقتی ذهن در حالت شور و خلسه و در حالت سکوت است و از خود حرکتی ندارد،
بدون فرافکنی اندیشه ،
چه خودآگاه و چه ناخودآگاه ،
تنها در آن صورت جاودانگی حضور خود را اعلام می کند.

کریشنا مورتی

وقتی می توانستم صحبت کنم، گفتند گوش کن…
وقتی می توانستم بازی کنم مرا کارکردن آموختند…
وقتی کاری پیدا کردم ازدواج کردم…
وقتی ازدواج کردم بچه ها آمدند…
وقتی آنها را درک کردم مرا ترک کردند…
وقتی یاد گرفتم چگونه زندگی کنم زندگی تمام شد ….

شکسپیر

دوست داشتن ساده است.
همانقدر که نفرت دشوار است.
همیشه میان خودمان و همه آدمهایی که می توانیم دوست بداریم، خودمان مانع می شویم.
با زخم های مان که از سالها قبل بر تن مان نشسته، با زبان تلخی که زخم می زنیم بر تن دیگران.
با دستی که دراز نمی کنیم برای فشردن دستی که به دوستی دراز شده،
با ندیدن آنها که دوست مان دارند و چشمهای شان در چشمخانه ما را به میهمانی رفاقت دعوت می کند.
با مرزی که میان خودمان و دیگران می کشیم و بیهوده دشمن می پنداریم آنکه را نمی شناسیم.
همیشه فکر کرده ام آنها که در جنگ دشمنان شان را می کشند، آیا آنان را می شناسند؟
آیا این دشمن نمی توانست بهترین دوستت باشد؟
دوست داشتن سخت ساده است.
کافی است خانه دلت را برای میهمانی که از تنهایی خانه دلش گرفته است، آماده کنی.
کافی است به جای قضاوت کردن درباره دیگران، آنها را با بدی های شان بپذیری.
کافی است بپذیری همه آدمها مثل خودت می توانند بد باشند.
کافی است وقتی روی نیمکت نشستی مهربان تر بنشینی تا جای دیگران هم باشد.
کافی است وقتی شاد هستی خنده هایت را برای خودت پنهان نکنی.
کافی است نان ات را به تنهایی نخوری.
کافی است از یاد نبری که بدون دوستانی که جهان را قابل تحمل می کنند،
وزن زندگی سنگین تر از آن است که به تنهایی به دوش بکشی.
کافی است زخم های دیگران را فراموش نکنی و نگویی به من ربطی ندارد.
دوست داشتن سخت ساده است.
دیده ام بسیاری از دشمنانم را که می توانستم از فرط نفرت نابودشان کنم.
فقط یک دیوار، یک گفتگو، یک خیره شدن به چهره دشمن،
یک نادیده گرفتن عیبی که خودت هزار برابرش را داری و در دیگری یافته ای را انجام دهی تا تنها نمانی.
تنهایی مثل نفرینی است که گوئی آنان که قلب شان سخت می شود، محکوم به تحمل آن می شوند.
گاهی که فکر می کنم انگار هزاران رفیق در همه جای جهان دارم، چهره های آشنایی که مدتهاست گم کرده ام.
باید جستجو کنم که در کدام راه گم شدند، باید بیابم شان، باید دوباره سلام کرد.

احمد شاملو

اینکه اغلب بخندی و زیاد بخندی ،
اینکه هوشمندان به تو احترام بگذارند و کودکان با تو همدلی کنند ،
اینکه تحسین منتقدان منصف را بشنوی و خیانت دشمنان دوست نما را تحمل کنی ،
اینکه زیبایی را درک و تحسین کنی ،
در دیگران بهترین ویژگی ها را ببینی و بیابی ،
و دنیا را کمی بهتر از آنچه تحویل گرفتی ، تحویل دهی .
خواه با فرزندی خوب ،
خواه با باغچه ای سرسبز و خواه با بهبود شرایط اجتماعی ،
حتی اگر بدانی یک نفر ،
با بودن تو ،
ساده تر نفس کشیده است ،
تو موفق شده ای ! …

اندیشیدن به اندیشیدن دیگران؛
ترسیدن از اندیشیدن دیگران درباره ی تو؛
این حد بی خودی است.
که تو در خود چندان جلف و سبک شده ای،
که بیم داری از اینکه دیگران چگونه به تو خواهند اندیشید،
هم از این رو هیچت در اندیشه نیست !
جز اینکه به طبع دل دیگران خود را برقصانی و بچرخانی.
پس بی خود شده ای.
از آنکه نقطه ی اطمینان در خود را گم کرده ای،
از دست بداده ای و به اسارت داوری های این و آن درآمده ای.

محمود دولت آبادی | کلیدر

گاهی باید حرف نزد !
باید سکوت کرد و در سکوت فکر کرد،
به آدم ها ….
به حرف هایشان ….
به رفتن ها وآمدن هایشان ….
به حرف هایی که دارند و نمی گویند….
به حرف هایی که ندارند و می گویند…..
به روزها….
روزهایی که می آیند و نمی دانی از آنها چه می خواهی …..
روزهایی که گذشتند و نفهمیدی چه می خواستند بگویند ……
گاهی لازم است کوتاه بیایی ………
گاهی نمی توان بخشید و گذشت،
اما می توان چشمان را بست و عبور کرد ….
گاهی مجبور می شوی نادیده بگیری ……
گاهی نگاهت را به سمت دیگر بدوز که نبینی …..
به خود سکوت هم باید فکر کرد،
بیش از همه باید سکوت کرد،
به خاطر حرف هایی که گفتی و نباید می گفتی …..
گاهی برای سقوط نکردن باید سکوت کرد ……
گاهی باید سکوت کرد ،
سکوت ……
شاید خدا حرفی برای گفتن داشته باشد
همیشه نباید حرف زد
گاه باید سکوت کرد
حرف دل که گفتنی نیست !
باید آدمش باشد کسی که با یک نگاه کردن به چشمت تا ته بغضت را بفهمد.

“چارلی چاپلین”

عشق مگر حتما باید پیدا و آشکار باشد تا به آدمیزاده حق عاشق شدن، عاشق بودن بدهد؟
گاه عشق گم است؛
اما هست،
هست، چون نیست.
عشق مگر چیست؟
آن چه که پیداست؟
نه، عشق اگر پیدا شد که دیگر عشق نیست.
معرفت است.
عشق از آنرو هست، که نیست.
پیدا نیست و حس می شود.
می شوراند.
منقلب می کند.
به رقص و شلنگ اندازی وا می دارد.
می گریاند.
می چزاند.
می کوباند و می دواند.
دیوانه به صحرا !
…گاه آدم،
خود آدم،
عشق است.
بودنش عشق است.
رفتن و نگاه کردنش عشق است.
دست و قلبش عشق است.
در تو می جوشد،
بی آنکه ردش را بشناسی.
بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده،
روییده.
شاید نخواهی هم.
شاید هم بخواهی و ندانی.
نتوانی که بدانی ….

“جای خالی سلوچ – محمود دولت آبادی “

اگر با دلت چیزی یا کسی را “دوست داری ” زیاد جدی نگیر !
چون ارزشی ندارد !
زیرا کار دل دوست داشتن است .
همانند چشم، که کارش دیدن است.
اما اگر روزی با ” عقلت ” کسی را دوست داشتی،
اگر عقلت عاشق شد،
بدان که چیزی را تجربه می کنی که اسمش “عشق” است.

“افلاطون “

روزی مرد فقیری از بودا سوال کرد :
“چرا من اینقدر فقیر هستم؟
بودا پاسخ داد: چونکه تو یادنگرفته ای که بخشش کنی !
مرد پاسخ داد : من چیزی ندارم که بتوانم از آن بخشش کنم !
بودا پاسخ داد: چرا ! محدود چیزهایی داری !
یک صورت که می توانی لبخند بر آن داشته باشی،
یک دهان که می توانی از دیگران تمجید کنی،
یک قلب که می توانی بروی دیگران بگشایی،
چشمانی که می توانی با آنها به دیگران با نیات خوب نگاه کنی،
یک بدن که با آن می توانی به دیگران کمک کنی.
در واقع هیچ یک از ما هرگز فقیر نیست.
فقر واقعی فقر روحی ست. ‎

اگر درد را احساس کردی ،
زنده ای …
اما اگر درد و محنت دیگران را احساس کردی ،
انسانی.
دنبال تغییر دادن جهان نباش !
بلکه ذهنت را نسبت به جهان تغییر بده.
برای آنچه که اعتقاد دارید،
ایستادگی کنید،
حتی اگر هزینه اش تنها ایستادن باشد.

آلبر کامو

هر روز صبح در جنگل آهوئی از خواب بیدار می شود،
که می داند باید از شیر تندتر بدود ،
تا طعمه او نگردد ،
و شیری که می داند،
باید از آهوئی تندتر بدود،
تا گرسنه نماند.
مهم نیست که شیر باشی یا آهو ،
با طلوع هر آفتاب،
با تمام توان آماده دویدن باش !

“نلسون ماندلا”

بزرگترین درسی که از مردم یاد گرفتم این بود که:

همه تا زمانی کنارت هستند که نفعی براشون داشته باشی،

کارشون که باهات تموم شد ،

می ندازنت دور !

کسی هم که ننداختت دور ،

حتما عاشقته و باید هواشو داشته باشی و بهش توجه کنی.

“احمد شــــاملو”

بدترین مصیبت فقر هست !
اما فقر کلا ۲ حالت داره : یکی فقر مالی که گاهی از نوع پوشش افراد معلوم می شه و بیشتر به خود فرد آسیب می رسونه تا دیگران !
نوع دوم خیلی بدتر هست و با نوع پوشش معلوم نمی شه و به خود فرد آسیب نمی زنه ،
ولی دیگران رو کلافه می کنه !
این نوع فقر ،
فقر ادراکی یا کمبود شـــعور هست و تا با همچین انسانی برخورد نداشته باشی متوجه نمی شی !
و بدبختانه بزرگترین ضربه هارو همین افراد می زنن ! ! !

“پروفسور سمیعی”

قطعا شغل، نگرانی و گرفتاری، به وفور در سراسر زندگی همه وجود دارد.
اما اگر تمام خواهش ها به محض برانگیخته شدن برآورده شوند،
انسانها چگونه در زندگی خود مشغول باشند و وقت خود را بگذرانند؟
تصور کنید نژاد بشر به مدینه فاضله نقل مکان کند،
جایی که هرچیزی خود به خود به ثمر برسد و کبوتران درحین پرواز بیدرنگ کباب شوند،
جایی که هرکس فورا محبوب خود را پیدا کند و در حفظ و نگهداری او هیچ مانع و مشکلی نداشته باشد.
انسانها از دلزدگی خواهند مرد،
یا خود را حلق آویز خواهند کرد،
یا شاید با هم بجنگند،
یکدیگر را خفه کنند یا بکشند.
بنابراین دچار رنج و درد بیشتری از آنچه اکنون طبیعت برای آنها مقرر نموده،
خواهند شد.

آرتور شوپنهاور

کسی گفت چیزی را از یاد برده ام .
مولانا گفت : در این دنیا اگر همه چیز را فراموش کنی باکی نیست.
تنها یک چیز را نباید از یاد برد.
تو برای کاری به دنیا آمده ای که اگر آن را به انجام نرسانی، هیچ کاری نکرده ای.
از آدمی کاری بر می آید که آن کار نه از آسمان بر می آید و نه از زمین و نه از کوه ها،
اما تو می گویی کارهای زیادی از من بر می آید،
این حرف تو،
به این می ماند که شمشیر گرانبهای شاهانه ای را ساطور گوشت کنی و بگویی آن شمشیر را بیکار نگذاشته ام،
یا اینکه در دیگی زرین شلغم بار کنی،
یا کارد جواهر نشانی را به دیوار فرو ببری و کدوی شکسته ای را به آن آویزان کنی،
ای نادان !
این کار از میخی چوبین نیز بر می آید !
خود را اینقدر ارزان مفروش که بسیار گرانبهایی !
بهانه می آوری که من با انجام دادن کارهای سودمند،
روزگار می گذرانم،
دانش می آموزم،
فلسفه و فقه و منطق و ستاره شناسی و پزشکی می خوانم،
اما اینها همه برای توست،
تو برای آنها نیستی.

هنر تحمل کردن انسان‌ها را می‌توان با تحمل کردن اشیاء بی‌جان تمرین کرد که به علت خواص مکانیکی یا خواص دیگر فیزیکی‌شان با سرسختی سد راه ما می‌شوند، تمرینی که هر روز میسر است.
وقتی شکیبایی را از این راه کسب کردیم، می‌توانیم در مورد انسان‌ها نیز به کار گیریم.
به این منظور، باید خود را به این فکر عادت دهیم که این مردم نیز مانند اشیاء بی‌جان، اگر مانع آزادی و فعالیت ما می‌شوند، به علت ضرورت ناگزیر طبیعت‌شان چنین تأثیری دارند.
بنابراین، بر‌آشفته‌شدن در برابر چنین انسان‌هایی همان قدر احمقانه است که از سنگی که پیش پایمان می‌غلطد و راهمان را سد می‌کند، خشمگین شویم .

در باب حکمت زندگی | آرتور شوپنهاور

اگر خوشبختی را برای یک ساعت می خواهید، چرت بزنید.
اگر خوشبختی را برای یک روز می خواهید، به پیک نیک بروید.
اگر خوشبختی را برای یک هفته می خواهید، به تعطیلات بروید.
اگر خوشبختی را برای یک ماه می خواهید، ازدواج کنید.
اگر خوشبختی را برای یک سال می خواهید، ثروت به ارث ببرید.
اگر خوشبختی را برای یک عمرمی خواهید، یاد بگیرید کاری را که انجام می دهید دوست داشته باشید ………

استیو جابز

بعضی از مردم به هیچ وجه شما را تایید نخواهند کرد.
اجازه ندهید نظرات منفی دیگران آرامش شما را به هم ریزد.
انسان ها دو دسته اند، دسته‌ی اول انرژی و خلاقیت شما را تخلیه می کنند و دسته‌ی دوم به شما انرژی می دهند و موجب خلاقیت بیشتر شما می‌شوند حتی با یک لبخند ساده.
از دسته‌ی اول دوری کنید.
شاد باشید.
همان شخصی باشید که واقعا می‌خواهید.
اگر کسی با این کار شما مشکل دارد ، او را به حال خود رها کنید.
شاد بودن یک انتخاب است.
زندگی، شاد کردن همه نیست.
خودتان شاد باشید.
اجازه ندهید افکار منفی دیگران صدا‌ی درونتان ، قلب و بینشتان را غرق و مسموم کنند، افکار و احساسات شما خوب می دانند چگونه شما را تبدیل به چیزی کنند که می خواهید.
باقی چیز‌ها در رده های بعدی اهمیت قرار دارند.

استیو جابز

To fall in love
عاشق شدن
To laugh until it hurts your stomach
آنقدر بخندی که دلت درد بگیره
To find mails by the thousands when you return from a vacation.
بعد از اینکه از مسافرت برگشتی ببینی هزار تا نامه داری
To go for a vacation to some pretty place.
برای مسافرت به یک جای خوشگل بری
To listen to your favorite song in the radio.
به آهنگ مورد علاقت از رادیو گوش بدی
To go to bed and to listen while it rains outside.
به رختخواب بری و به صدای بارش بارون گوش بدی
To leave the Shower and find that the towel is warm
از حموم که اومدی بیرون ببینی حو له ات گرمه !
To clear your last exam.
آخرین امتحانت رو پاس کنی
To receive a call from someone, you don’t see a lot, but you want to.
کسی که معمولا زیاد نمی‌بینیش ولی دلت می‌خواد ببینیش بهت تلفن کنه
To find money in a pant that you haven’t used since last year.
توی شلواری که تو سال گذشته ازش استفاده نمی‌کردی پول پیدا کنی
To laugh at yourself looking at mirror, making faces.
برای خودت تو آینه شکلک در بیاری و بهش بخندی !!!
Calls at midnight that last for hours.
تلفن نیمه شب داشته باشی که ساعتها هم طول بکشه
To laugh without a reason.
بدون دلیل بخندی
To accidentally hear somebody say something good about you.
بطور تصادفی بشنوی که یک نفر داره از شما تعریف می‌کنه
To wake up and realize it is still possible to sleep for a couple of hours.
از خواب پاشی و ببینی که چند ساعت دیگه هم می‌تونی بخوابی !
To hear a song that makes you remember a special person.
آهنگی رو گوش کنی که شخص خاصی رو به یاد شما می‌یاره
To be part of a team.
عضو یک تیم باشی
To watch the sunset from the hill top.
از بالای تپه به غروب خورشید نگاه کنی
To make new friends.
دوستای جدید پیدا کنی
To feel butterflies! In the stomach every time that you see that person.
وقتی “اونو” میبینی دلت هری بریزه پایین !
To pass time with your best friends.
لحظات خوبی رو با دوستانت سپری کنی
To see people that you like, feeling happy
کسانی رو که دوستشون داری رو خوشحال ببینی
See an old friend again and to feel that the things have not changed.
یه دوست قدیمی رو دوباره ببینید و ببینید که فرقی نکرده
To take an evening walk along the beach.
عصر که شد کنار ساحل قدم بزنی
To have somebody tell you that he/she loves you.
یکی رو داشته باشی که بدونید دوستت داره
remembering stupid things done with stupid friends. To laugh …….laugh. ……..and laugh
یادت بیاد که دوستای احمقت چه کارهای احمقانه ای کردند و بخندی و بخندی و ……. باز هم بخندی
These are the best moments of life….
اینها بهترین لحظه‌های زندگی هستند
Let us learn to cherish them.
قدرشون روبدونیم
“Life is not a problem to be solved, but a gift to be enjoyed”
زندگی یک هدیه است که باید ازش لذت برد نه مشکلی که باید حلش کر

گروهی به حکیم ارد بزرگ گفتند : وطن تکه زمینی است بی ارزش ، آنچه در آن ارزش دارد آدمهاست و آدمها از دیوار بیزار هستند .
حکیم سکوت نمود و خواست از آنها دور شود و آنها باز گفتند : حکیم شما در این تکه زمین زیر پای ما چه دیده اید که ما در آن نمی بینیم ؟!
حکیم به آنها نگاهی کرد و به آرامی گفت : میهن پرستی ، همچون دلبستگی فرزند است به مادر .
و آنها گفتند : چطور ؟
و حکیم ادامه داد : روزی که میهن و کشور خویش را از یاد ببریم ، امنیت خویش را از دست داده ایم .
و باز فرمود : دلدادگی به میهن ، نشان پاکی روان آدمیست .
گروه خموش بودند که حکیم ادامه داد : فداکاری در راه میهن ، خوی بزرگان و جاودانه هاست . اگر ارزش های میهنی کمرنگ شوند یکپارچگی کشورها به چالش کشیده می شود . خودخواه ترین آدمیان ، آنانی هستند که چشمان خود را بر سرنوشت هم میهنانشان بسته اند . شایسته نیست گفتاری را بر زبان جاری سازیم که به همبستگی کشور آسیب می رساند .
یکی از میان آن گروه گفت : حکیم در ایران چه افتخاری دیده اید که به آن می بالید ؟
حکیم ارد بزرگ به او خیره شد و گفت : ایران بهشت ماست ، ایران تنها بهانه بودن است . با ارزشترین نشان اُرُد ، ایرانی بودن است .
گروه سر فرود آوردند و از حکیم دور شدند .

واقعا مشکل خیلی از ما انسانها این است :

همانقدر که مسخره می کنیم احترام نمی گذاریم
همانقدر که اشتباه می کنیم تفکر نمی کنیم
همانقدر که عیب می بینیم برطرف نمی کنیم
همانقدر که از رونق می اندازیم رونق نمی بخشیم
همانقدر که کینه به دل می گیریم محبت نمی کنیم
همانقدر که حرف می زنیم عمل نمی کنیم
همانقدر که می گریانیم شاد نمی کنیم
همانقدر که ویران می کنیم آباد نمی کنیم
همانقدر که کهنه می کنیم تازگی نمی بخشیم
همانقدر که دور می شویم نزدیک نمی کنیم
همانقدر که آلوده می کنیم پاک نمی کنیم
همیشه دیگران مقصرند ما و گناه نمی کنیم …

آنچه را گذشته است فراموش کن و بدانچه نرسیده است رنج و اندوه مبر
قبل از جواب دادن فکر کن
هیچکس را تمسخر مکن
نه به راست و نه به دروغ قسم مخور
خود برای خود، زن انتخاب کن
به شرر و دشمنی کسی راضی مشو
تا حدی که می توانی، از مال خود داد و دهش نما
کسی را فریب مده تا دردمندنشوی
از هرکس و هرچیز مطمئن مباش
بیگناه باش تا بیم نداشته باشی
سپاس دار باش تا لایق نیکی باشی
راستگو باش تا استقامت داشته باشی
متواضع باش تا دوست بسیار داشته باشی
دوست بسیار داشته باش تا معروف باشی
معروف باش تا زندگانی به نیکی گذرانی
دوستدار دین باش تا پاک و راست گردی
مطابق وجدان خود رفتار کن که بهشتی شوی
سخی و جوانمرد باش تا آسمانی باشی
روح خود را به خشم و کین آلوده مساز
در انجمن نزد مرد نادان منشین که تو را نادان ندانند
اگر خواهی از کسی دشنام نشنوی کسی را دشنام مده
دورو و سخن چین مباشانجمن نزدیک دروغگو منشین
چالاک باش تا هوشیار باشی
سحر خیز باش تا کار خود را به نیکی به انجام رسانی
اگرچه افسون مار خوب بدانی ولی دست به مار مزن تا تو را نگزد و نمیری
با هیچکس و هیچ آیینی پیمان شکنی مکن که به تو آسیب نرسد
مغرور و خودپسند مباش، زیرا انسان چون مشک پرباد است و اگر باد آن خالی شود
چیزی باقی نمی ماند

ای ستاره ها که بر فراز آسمان
با نگاه خود اشاره گر نشسته اید
ای ستاره ها که از ورای ابرها
بر جهان ما نظاره گر نشسته اید

آری این منم که در دل سکوت شب
نامه های عاشقانه پاره می کنم
ای ستاره ها اگر بمن مدد کنید
دامن از غمش پر از ستاره می کنم

با دلی که بوئی از وفا نبرده است
جور بی کرانه و بهانه خوشتر است
در کنار این مصاحبان خودپسند
ناز و عشوه های زیرکانه خوشتر است

ای ستاره ها چه شد که در نگاه من
دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد؟
ای ستاره ها چه شد که بر لبان او
آخر آن نوای گرم عاشقانه مرد؟

جام باده سرنگون و بسترم تهی
سر نهاده ام بروی نامه های او
سر نهاده ام که در میان این سطور
جستجو کنم نشانی از وفای او

ای ستاره ها مگر شما هم آگهید
از دو روئی و جفای ساکنان خاک
کاینچنین بقلب آسمان نهان شدید
ای ستاره ها، ستاره های خوب و پاک

من که پشت پا زدم به هر چه هست و نیست
تا که کام او ز عشق خود روا کنم
لعنت خدا به من اگر بجز جفا
زین سپس بعاشقان باوفا کنم

ای ستاره ها که همچو قطره های اشک
سر بدامن سیاه شب نهاده اید
ای ستاره ها کز آن جهان جاودان
روزنی بسوی این جهان گشاده اید

رفته است و مهرش از دلم نمی رود
ای ستاره ها، چه شد که او مرا نخواست؟
ای ستاره ها، ستاره ها، ستاره ها
پس دیار عاشقان جاودان کجاست؟

شعر از : فروغ فرخزاد

آنگاه المیترا گفت:با ما از عشق سخن بگوی.
پیامبر سر بر آورد و نگاهی به مردم انداخت’ و سکوت و آرامش مردم را فرا گرفته بود.سپس با صدایی ژرف و رسا گفت:
هر زمان که عشق اشارتی به شما کرد در پی او بشتابید’
هر چند راه او سخت و نا هموار باشد.
و هر زمان بالهای عشق شما را در بر گرفت خود را به او بسپارید’
و هر چند که تیغهای پنهان در بال و پرش ممکن است شما را مجروح کند.
و هر زمان که عشق با شما سخن گوید او را باور کنید.
هر چند دعوت او رویاهای شما راچون باد مغرب در هم کوبد و باغ شما را خزان کند.
زیرا عشق چنانکه شما را تاج بر سر می نهد ‘ به صلیب نیز میکشد.
و چنانکه شما را می رویاند شاخ و برگ شما را هرس می کند.
و چنانکه تا بلندای درخت وجودتان بالا میرود و ظریف ترین شاخه های شما را که در آفتاب می رقصند نوازش می کند .
همچنین تا عمیق ترین ریشه های شما پایین می رود و آنها را که به زمین چسبیده اند تکان می دهد.
عشق شما را چون خوشه های گندم دسته می کند.
آنگاه شما را به خرمن کوب از پرده ی خوشه بیرون می آورد.
و سپس به غربال باد دانه را از کاه می رهاند.
و به گردش آسیاب می سپارد تا آرد سپید از آن بیرون آید.
سپس شما را خمیر می کند تا نرم و انعطاف پذیر شوید.
و بعد از آن شما را بر آتش می نهد تا برای ضیافت مقدس خداوند نان مقدس شوید.
عشق با شما چنین رفتارها می کند تا به اسرار قلب خود معرفت یابید.و. بدین معرفت با قلب زندگی پیوند کنید و جزیی از آن شوید.
اما اگر از ترس بلا و آزمون’ تنها طالب آرامش و لذتهای عشق باشید ‘
خوشتر آنکه عریانی خود بپوشانید.
و از دم تیغ خرمن کوب عشق بگریزید.
به دنیایی که از گردش فصلها در آن نشانی نیست’
جایی که شما می خندید اما تمامی خنده ی خود را بر لب نمی آورید.
و می گر یید اما تمامی اشکهای خود را فرو نمی ریزید.
عشق هدیه ای نمی دهد مگر از گوهر ذات خویش.
و هدیه ای نمی پذیرد مگر از گوهر ذات خویش.
عشق نه مالک است و نه مملوک.
زیرا عشق برای عشق کافی است.
وقتی که عاشق می شوید مگویید:” خداوند در قلب من است.” بلکه بگویید ” من در قلب خداوند جای دارم.”
و گمان مکنید که زمام عشق در دست شماست ‘ بلکه این عشق است که اگر شما را شایسته بیند حرکت شما را هدایت می کند.
عشق را هیچ آرزو نیست مگر آنکه به ذات خویش در رسد.
اما اگر شما عاشقید و آرزویی می جویید’
آرزو کنید که ذوب شوید و همچون جویباری باشید که با شتاب می رود و برای شب آواز می خواند.
آرزو کنید که رنج بیش از حد مهربان بودن را تجربه کنید.
آرزو کنید که زخم خورده ی فهم خود از عشق باشید و خون شما به رغبت و شادی بر خاک ریزد.
آرزو کنید سپیده دم بر خیزید و بالهای قلبتان را بگشایید
و سپاس گویید که یک روز دیگر از حیات عشق به شما عطا شده است.
آرزو کنید که هنگام ظهر بیارامید و به وجد و هیجان عشق بیاندیشید.
آرزو کنید که شب هنگام به دلی حق شناس و پر سپاس به خانه باز آیید.
و به خواب روید. با دعایی در دل برای معشوق و آوازی بر لب در ستایش او.

برگرفته از :: کتاب “پیامبر” اثر ارزنده ی جبران خلیل جبران

در زمانهای قدیم پسرک فقیری در شهری زندگی می کرد که برای گذران زندگی و تامین مخارج تحصیلش دستفروشی می کرد. از این خانه به آن خانه می رفت تا شاید بتواند پولی بدست آورد. روزی متوجه شد که تنها یک سکه ۱۰ سنتی برایش باقیمانده است و این درحالی بود که شدیداً احساس گرسنگی می کرد. تصمیم گرفت از خانه ای مقداری غذا تقاضا کند. بطور اتفاقی درب خانه ای را زد. دختر جوان و زیبائی در را باز کرد. پسرک با دیدن چهره زیبای دختر خجالت زده و دستپاچه شد و بجای غذا، فقط یک لیوان آب درخواست کرد!
دختر که متوجه گرسنگی شدید پسرک شده بود بجای آب برایش یک لیوان بزرگ شیر آورد.
پسر با دقت و آهستگی شیر را سر کشید و پس از تشکر گفت : “چقدر باید به شما بپردازم؟ ” دختر پاسخ داد: “چیزی نباید بپردازی، مادرم به ما آموخته که نیکی ما به دیگران ازائی ندارد”پسرک گفت: “پس من از صمیم قلب از شما سپاسگذاری می کنم”
سالهای سال از این ماجرا گذشت تا اینکه آن دختر جوان که حالا برای خودش خانمی شده بود به شدت بیمار شد. پزشکان محلی از درمان بیماری او اظهار عجز نمودند و او را برای ادامه معالجات به شهر دیگری فرستادند تا در بیمارستانی مجهز، متخصصین بهتری نسبت به درمان او اقدام کنند.
دکتر هوارد کلی، جهت بررسی وضعیت بیمار و ارائه مشاوره فراخوانده شد. هنگامیکه متوجه شد بیمارش از چه شهری به آنجا آمده برق عجیبی در چشمانش درخشید. بلافاصله بلند شد و بسرعت بطرف اطاق بیمار حرکت کرد. لباس پزشکی اش را بر تن کرد و برای دیدن بیمارش وارد اطاق شد. در اولین نگاه او را شناخت.
سپس به اطاق مشاوره بازگشت تا هر چه زود تر برای نجات جان بیمارش اقدام کند.
از آن روز به بعد آن زن بیمار را مورد توجهات خاص خود قرار داد و سر انجام پس از یک تلاش طولانی علیه بیماری، پیروزی از آن دکتر کلی و تیم بزشکی بیمارستانش گردید.
آخرین روز بستری شدن زن جوان در بیمارستان بود. به درخواست دکتر صورتحساب پرداخت هزینه درمان زن جهت تائید نزد او برده شد. آن پزشک گوشه صورتحساب چند کلمه ای نوشت و آنرا درون پاکتی گذاشت و برای آن زن جوان ارسال نمود.
زن جوان از باز کردن پاکت و دیدن مبلغ صورتحساب واهمه داشت. مطمئن بود که باید تمام عمر را بدهکار باشد. سرانجام تصمیم گرفت و پاکت را باز کرد. چیزی توجه اش را جلب کرد. چند کلمه ای روی قبض نوشته شده بود. آهسته آنرا زیر لب خواند : “بهای این صورتحساب قبلاً با یک لیوان شیر پرداخت شده است” امضاء. دکتر هوارد کلی