آدمایی که هروقت ازشون بپرسی چطوری؟
میگن: خوبم
وقتی می بینن یه گنجشک داره رو زمین غذا می خوره راهشون رو کج می کنن که اون نپره …
اگه یخ ام بزنن، دستتو ول نمی کنن بزارن تو جیبشون..
آدم هایی که با صد تا غصه تو دلشون بازم صبورانه پای درد دلات می شینن،


همینها هستند که دنیا را جای بهتری می کنند؛

مثل آن راننده تاکسی که حتی اگر در ماشینش را محکم ببندی بلند می گوید:
روز خوبی داشته باشی..
آدمهایی که توی اتوبوس وقتی تصادفی چشم در چشمشان می شوی،
رو بر نمی گردانند لبخند می زنند و هنوز نگاه می کنند..
دوستهایی که بدون مناسبت کادو می خرند و می گویند:
این شال پشت ویترین انگار مال تو بود..
یا گاهی دفتر یادداشتی، کتابی..
آدمهایی که از سر چهارراه، نرگس نوبرانه می خرند و با گل می روند خانه،
آدمهای پیامکهای آخرشب،
که یادشان نمی رود گاهی قبل از خواب؛

به دوستانشان یادآوری کنند که چه عزیزند..
آدمهای پیامکهای پُرمهر بی بهانه،

حتی اگر با آنها بدخلقی و بیحوصلگی کرده باشی ..
کسانیکه غم هیچکس را تاب نمی آورند و تو را به خاطر خودت می خواهند…

ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻛﺴﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ نیستی “ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﯼ” ﺩﺳﺘﺎﺷﻮ ﺑﮕﻴﺮی ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﺕ ﻋﺎﺩﺗﺶ ﺑﺪﯼ…
ﻭﻗﺘﻲ کسی ﺭﻭ ﺳﻬﻢ ﺧﻮﺩﺕ نمی دونی “ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭی” ﭘﻴﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺭﻭ ﻛﻨﯽ…
ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻮﻧﺪﻧﯽ نیستی “ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﯼ” ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ ﻭ ﺑﺮﺍﺵ ﺭﻭﻳﺎ ﺑﺴﺎﺯﯼ…
ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻟﺖ ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺷﻚ ﺩﺍﺭﻩ “ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﯼ” “ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯽ ﻋﺸﻘﻢ .”
ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻳﻪ ﺣﺮﻓﯽ،
ﺑﺤﺜﯽ،
ﺳﻨﺪﯼ،
ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﺶ ﻛﻨﯽ،
“ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﯼ ” ﺍﺩﻋﺎﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻛﻨﯽ…
ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ کسی ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻩ ﺷﺪﯼ،
“ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﯼ” ﺯﻣﻴﻨﺶ ﺑﺰﻧﯽ…
حق نداری……

تاوان حرف هایی که نمی توانیم بزنیم…
موهای سفیدی ست که لابلای موهایمان داریم …
ولی به همه می گوییم ارثیست…!!
اگر عقل امروزم را داشتم کارهای دیروزم را نمی کردم،
ولی اگر کارهای دیروزم را نمی کردم،
عقل و تجربه امروزم را نداشتم !!!
رنجهایم را داخل کیسه ریختم و دم در گذاشتم،
اما فرشتگان برایم باز فرستادند !
معطر به عطر بهشتی،
تا هرگز یادم نرود،
روزی همین رنجها بود که راه نجات را به من آموخت،
همین رنجها بود که راه درست زیستن را به من هدیه داد،
رنجهایم را بوسه میزنم،
و در صندوق گنجهایم می گذارم،
گذر زمان جواهرشان می کند.
از آنچه بر سرتان گذشته نهراسید !
حتی فرار نکنید !
بلکه دوستش بدارید.
همان گذشته بود که امروز شما را ساخته،
امروز را دریابید تا فردایی خوش بسازید.

قانون یکم: به شما جسمی داده می‌شود. چه جسمتان را دوست داشته یا از آن متنفر باشید، باید بدانید که در طول زندگی در دنیای خاکی با شماست.
قانون دوم: در مدرسه‌ای غیر رسمی و تمام وقت نام‌نویسی کرده‌اید که”زندگی” نام دارد. در این مدرسه هر روز فرصت یادگیری دروس را دارید. چه این درس‌ها را دوست داشته باشید چه از آن بدتان بیاید، پس بهتر است به عنوان بخشی از برنامه‌ی آموزشی برایشان طرح‌ریزی کنید.
قانون سوم: اشتباه وجود ندارد، تنها درس است. رشد، فرآیند آزمایش است، یک سلسله دادرسی، خطا و پیروزی‌های گهگاهی. آزمایش‌های ناکام نیز به همان اندازه‌ی آزمایش‌های موفق بخشی از فرآیند رشد هستند.
قانون چهارم: درس آنقدر تکرار می‌شود تا آموخته شود. درس‌ها در اشکال مختلف آنقدر تکرار می‌شوند، تا آنها را بیاموزید. وقتی آموختید می‌توانید درس بعدی را شروع کنید، بنابراین بهتر است زودتر درس‌هایتان را بیاموزید.
قانون پنجم: آموختن پایان ندارد. هیچ بخشی از زندگی نیست که در آن درسی نباشد. اگر زنده هستید درس‌هایتان را نیز باید بیاموزید.
قانون ششم: قضاوت نکنید، غیبت نکنید، ادعا نکنید،سرزنش نکنید،تحقیرومسخره نکنید، وگرنه سرتون میاد. خداوند شما را در همان شرایط قرار می‌دهد تا ببیند شما چکار می‌کنید.
قانون هفتم: دیگران فقط آینه شما هستند. نمی‌توانید از چیزی در دیگران خوشتان بیاید یا بدتان بیاید، مگر آنکه منعکس کننده چیزی باشد که درباره‌ی خودتان می‌پسندید یا از آن بدتان می‌آید.
قانون هشتم: انتخاب چگونه زندگی کردن با شماست. همه ابزار و منابع موردنیاز را در اختیار دارید، این که با آنها چه می‌کنید، بستگی به خودتان دارد.
قانون نهم: جواب‌هایتان در وجود خودتان است. تنها کاری که باید بکنید این است که نگاه کنید، گوش بدهید و اعتماد کنید.
قانون دهم : خیرخواهِ همه باشید تا به شما نیز خیر برسد.

این قانون سوم نیوتن نه تنها در علم فیزیک، بلکه در مورد همه‌چیز در همه جا صدق می‌کند.

ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻦ.
ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺭﻭﺯ ﺷﻨﺒﻪ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﯼ ﺭﻭﺯ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺧﻮﺩﺕ،
ﺑﺎ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺧﻮﺩﺕ،
ﺑﺎ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻗﻠﺒﯽ ﺧﻮﺩﺕ،
ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،
ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﯽ،
ﻫﺮ ﺟﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮ ..

بی شمارند آنهایی که نامشان ” آدم ” است،
ادعایشان ” آدمیت”
کلامشان ” انسانیت”
من دنبال کسی می گردم که…
نه ” انسان ” باشد
نه ” دوست ”
نه ” رفیق صمیمی”
تنها ” صاف ” باشد و ” صادق”
پشت سایه اش ” خنجری ” نباشد برای ” دریدن ”
هیچ نگوید همان باشد که ” سایه اش ” می گوید ” صاف و یکرنگ”
زﻣﯿـــﻦ ﻗﺎﻧـﻮﻥ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺩﺍﺭﺩ …
ﻫــﻔﺖ ﻣﯿﻠﯿـــﺎﺭﺩ ﺁﺩﻡ!
ﻭ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬــﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻬـﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺧﺪﺍ نکند ﮐـﻪ ﺁﻥ ﯾـﮏ ﻧﻔـــﺮ هم ﺗﻨﻬﺎﯾﺖ ﺑﮕــــﺬﺍﺭﺩ،
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻫـــﻢ ﻏﺮﯾﺒـﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ……

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪﻥ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪﻩﺍﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ …
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪﻩﺍﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺷﻢ !
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺧﻮﺏ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﻪ ﻧﻈﺮ … آﺩﻡﻫﺎﯼ ﺣﺴﻮﺩ … ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩﺍﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺩﻝ آﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺻﻼﺡ ﺩﻝ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﻭﺭﺯﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
برﺍﯼ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﺘﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﺑﯽﺍﺭﺯﺵ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ !
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﺴﺨﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﺠﻢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ !
ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻫﺎﯼ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ !
ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ !
ﺍﺯ آﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﻇﻠﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ !
ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﻝ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ ..
ﺑﺎ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﻌﻀﯽ ﺩﻝ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﺩﯾﺪﺷﺎﻥ ﮔﺮﻓت.. ﻭ ﮔﺬﺷﺖ.
ﻣﯽﺑﺨﺸﻤﺸﺎﻥ !
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﺨﺸﺸﻨﺪ !
ﻧﻪ،
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ . . .

دوست که باشی،
فرقی نمی کند که زن باشی یا مرد،
دور باشی یا نزدیک،
رفاقت فاصله ها را پر می کند،
گاهی با حرف،
گاهی با سکوت،
نسبت ها بی معنی می شوند.
فرقی نمی کند مادرم باشی یا فرزند.
دوست که باشی،
فرقی نمی کند کدام خون در رگهایمان است،
کدام هورمون ها از با هم بودنمان غلیان می کنند،
از کدام نسلیم یا کدام فصل،
کدام سقف بالای سرمان،
کدام خاک قلمرومان،
دوست بودن لفظ ظریفیست،
نه مقدس مثل عشق،
نه سرسری مثل همسایه،
یک سود دو سویه،
نه تنها میان من و تو،
میان من و من،
میان دنیایی از آدمها و حیوانات و ابزارها،
و حتی خیال ها و تصویرها،
دوست که باشی،
انتظارها تهدید نیستند،
یک بازی بدون بازیچه،
فرقی نمی کند جیب هایت پر است یا خالی،
هر چه هست میان دست های توست،
در فکرت
در قلبت
در عملت
دوستی نه وصل است و نه فصل،
گرهی میان من و دنیا،
مرا که دوست خواندی،
اعتمادها با لفظ تو رنگ می گیرند،
می شوی همسفر
هم سفره
هم کاسه
هم حرف
حتی اگر فراموش کنم که زمان تقسیم به سه بخش است:
در گذشته تو را چه خواندند،
و در آینده تو را چه خواهند خواند،
خواهی ماند
ماندنی جسورانه و معنی دار

خاطرات تلخ گذشته گاهی مثل آدمها پیر می شود
عصا به دست می گیرد
اخم می کند
روی نیمکتی درپارک روبروی تو می نشیند
به تو زل می زند
تا دوباره تو را درگیر خودش کند
زمان حالت را خراب کند
رویاهای فردایت را از تو بگیرد
آرزوهایت را در تو بکشد
و تو دیگر حتی میل بحث کردن با گذشته پیر و کهنه و بدعُنق را نداری
حتی میل نداری تقصیرات را به گردن او یا خودت بیندازی
فقط دلت می خواهد پیراهن خیس اندوه خودت را کنار چشمان خاطره های تلخ دیروز بچلانی
ساعتت را با زمان حال تنظیم کنی
دست در گردن زمان حال بیندازی
یک چای تازه دم با طعم گل
همان فصل همان لحظه
دم کنی در دو استکان کمر باریک بریزی …
خاطرات بد گذشته را فراموش کنی
یک لبخند بزنی و به زندگی سلام دوباره دهی …
همین و تمام.

یادتان باشد آدم‌ها هم ظرفیتی دارند.
تا یک جایی کنارتان می‌مانند.
با شما قدم برمی دارند.
با شما حرص می‌خورند.
با شما گریه می‌کنند و با شما می‌خندند.
دلخوری‌هایشان را تا یک جایی چال می‌کنند و به هدف مشترکشان با شما فکر می‌کنند.
تا یک جایی قدم‌های شما را برای جهان ترجمه می‌کنند و صدایشان در نمی‌آید، از این ترجمه‌های پرغلط.
اما از یک جایی به بعد کم می‌آورند.
می‌بُرند.
دلشان خالی می‌شود از این همه بودن و ماندن و دم نزدن.
دلشان می‌گیرد از این همه عاطفه مدامِ بی‌پاسخ، بی‌درک متقابل.
یادتان باشد آدمهای مهم زندگیتان را به سادگی نرنجانید.
به سادگی خسته‌شان نکنید از ماندن…
به یک عمر فکر کنید و به روزهای بیشماری که باید باشند،
بخندند،
حرف بزنند
و نگاه‌شان دلگرمتان کند به زندگی.

ﯾﮏ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ اگر ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ؛
“ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ” می شود ” ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ”
می شود ﺑﺴﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﯼ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﯾﺎﺩﺕ ﺭﻓﺘﻪ ،
و ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﻗﻨﺪ ﻭ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﺬﺍﻕ ﻫﯿﭻ ﻃﺒﻌﯽ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ..
ﺧﻮﺭﺩﻩ نمی شود ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ،
“ﻓﺮﺻﺖ ” ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﺑﮕﺬﺭﺩ می شود ﻣﺜﻞ ﺁﺏِ ﺗﻨﮓِ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺘﺶ ﻋﻮﺽ ﻧﺸﻮﺩ،
ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﻢ ، ﻣﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ …
ﻗﺪﺭ ” ﻟﺤﻈﺎﺕ ” ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ.
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ هیچکس نمی ماند.

نگو من چیزی ندارم که ببخشم…
محدود چیزهایی داری!
یک صورت که می توانی لبخند بر آن داشته باشی!
یک دهان که می توانی از دیگران تمجید کنی وحرف خوب بزنی!
یک قلب که می توانی بروی دیگران بگشایی!
چشمانی که می توانی با آنها به دیگران با نیت خوب نگاه کنی!
فقر واقعی فقر روحــــی ست.
دل آدم ها خیلی ساده گرم می شود:
به یک دلخوشی کوچک،
به یک احوالپرسی ساده،
به یک دلداری کوتاه،
به یک تکان دادن سر، یعنی تو را می فهمم…
به یک گوش دادن خالی، بدون داوری و نظر دادن،
به یک همراه شدن کوچک،
به یک پرسش: روزگارت چگونه است؟
به یک دعوت کوچک، به صرف یک فنجان قهوه!
به یک وقت گذاشتن برای تو،
به شنیدن یک کلمه؛
من کنارت هستم،
به یک هدیه ی بی مناسبت،
به یک دوستت دارم بی دلیل،
به یک غافلگیری،
به یک خوشحال کردن کوچک،
به یک نگاه،
به یک شاخه گل،
فقط همین…
سخت نیست…

از معجزه کلمات استفاده کن ؛
کلمه می تواند تو را مشتاق کند مثل: دوست داشتن ؛
کلمه می تواند تو را سبز کند مثل: خوشحالم ؛
کلمه می تواند تو را زیبا کند مثل: سپاسگزارم ؛
کلمه می تواند تو را پیش ببرد مثل: ایمان دارم ؛
کلمه می تواند تو را آغاز کند مثل:
از همین لحظه شروع می کنم ؛
از همین نقطه تغییر می کنم ؛
می توانم…
می خواهم…
می شود…
خود را آغاز کن…
هیچ رازی برای موفقیت و خوشبختی در این هستی وجود ندارد !
راز در خود شماست.

سر تا پایم را خلاصه کنند می شوم “مشتی خاک”
که ممکن بود “خشتی” باشد در دیوار یک خانه
یا “سنگی” در دامان یک کوه
یا قدری “سنگ ریزه” در انتهای یک اقیانوس
شاید “خاکی” از گلدان‌
یا حتی “غباری” بر پنجره
اما مرا از این میان برگزیدند :
برای ” نهایت”
برای ” شرافت”
برای ” انسانیت”
و پروردگارم بزرگوارانه اجازه ام داد برای :
“نفس کشیدن ”
“دیدن ”
“شنیدن ”
“فهمیدن ”
و ارزنده ام کرد بابت نفسی که در من دمید.
من منتخب گشته ام :
برای ” قرب ”
برای ” رجعت ”
برای ” سعادت ”
من مشتی از خاکم که خدایم اجازه ام داده:
به ” انتخاب ”
به ” تغییر ”
به ” شوریدن ”
به ” محبت ”
وای بر من اگر قدر ندانم …

متنی بسیار زیبا، عمیق و تأمل برانگیز از مرحوم استاد محمد بهمن بیگی، بنیانگذار آموزش عشایری ایران:

آری از پشت کوه آمده ام،
چه می دانستم اینور کوه باید برای ثروت،
حرام خورد،
برای عشق،
خیانت کرد،
برای خوب دیده شدن،
دیگری را بد نشان داد،
و برای به عرش رسیدن،
باید دیگری را به فرش کشاند …..
وقتی هم با تمام سادگی دلیلش را می پرسم ،
می گویند : “از پشت کوه آمده!”….
ترجیح می دهم به پشت کوه برگردم وتنها دغدغه ام سالم بازگرداندن گوسفندان از دست گرگها باشد،
تا اینکه اینور کوه باشم و گرگ….. !

حال آدم که دست خودش نیست
عکسی می بیند
ترانه ای می شنود
خطی می خواند
اصلا هیچ هم نشده
یکهو دلش ریش می شود
حالا بیا و درستش کن
آدم دلگیر منطق سرش نمی شود
برا ی آنها که رفته اند
آنها که نیستند
می گرید
دلتنگ می شود
حتی برای آنها که نیامده اند
دل که بلرزد دیگر هیچ چیز سر جای درستش نیست
این وقت ها، انگار کنار خیابانی پرتردد ایستاده ای
تا مجال عبور پیدا کنی
هم صبوری می خواهد هم آرامش
که هیچکدام نیست
آدم تصادف می کند
با یک اتوبوس خاطره های مست !

ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻨﻢ ، ﺍﻧﮕﺸﺘﻢ ﺭﺍ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ، ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﺩﺏ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ .
ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ .
ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ، ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯼ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ .
ﮐﻢ ﺗﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﺍﻣﺎ ﺟﺪﯼ ﺗﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .
ﺩﺷﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯼ ﺑﺎ ﻭﯼ ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .
ﮐﻢ ﺗﺮﺍﻭ ﺭﺍ می کشیدﻡ ﮐﻪ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻡ .
ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﺸﮏ ﻭﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﻋﻮﺽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .
به ﺟﺎﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺍﻭﺭﺍبهتر ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ
ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺷﺪ ﺩﻫﻢ ، ﻗﺪﺭﺕ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ.

مجنون هنگام راه رفتن کسی را به جز لیلی نمی دید !
روزی شخصی در حال نماز خواندن در راهی بود و مجنون بدون این که متوجه شود از بین او و مهرش عبور کزد !
مرد نمازش را قطع کرد و داد زد :
هی چرا بین من و خدایم فاصله انداختی ؟
مجنون به خود آمد و گفت :
من که عاشق لیلی هستم تو را ندیدم !
تو که عاشق خدای لیلی هستی،
چگونه دیدی که من بین تو و خدایت فاصله انداختم ؟

برای حضور در لحظه اکنون باید از دنده های سر سخت ذهن که با گذشته و آینده معرفی می شوند، عبور کنیم.
این ساختار ها با تعریف غمِ حاصل از گذشته و ترسِ از آینده،
سعی می کند فرصت در اینجا و اکنون بودن را از شما بگیرند.
یکی دیگر از موانع حضور در اکنون، مقایسه و رقابت با دیگران است،
که شما را به ورطه حسادت می اندازد
و در نتیجه شما از لذت بردن فعالیتتان محروم می شوید.
نتیجه گرا بودن هم یکی از موانع تجربه لذت لحظه اکنون است،
از مسیر تلاش خود لذت ببرید و نتیجه را واگذار کنید،
تا در تک تک لحظات تا رسیدن به هدف بتوانید لذت ببرید.

نه سفیدی بیانگرزیبایی است و نه سیاهی نشانه زشتی
کفن سفید، اما ترساننده است
و کعبه سیاه، اما محبوب و دوست داشنتی است
انسان به اخلاقش هست نه به مظهرش
اگر صدای بلند نشانگر مردانگی بود، سگ سرورمردان بود
و اگر لختی و برهنگی نشانه زن بودن بود، میمون ازهمه خانمتر بود
قبل از اینکه سرت را بالا ببری و نداشته هات را به پیش کائنات گلایه کنی
نظری به پایین بینداز و داشته هات را شاکر باش .
انسان بزرگ نمی شود جز به وسیله ی فکرش،
شریف نمی شود جز به واسطه ی رفتارش ،
و قابل احترام نمی گردد جز به سبب اعمال نیکش.

افراد پنج نیاز مهم دارند، که فقط می توانند از طریق روابط نزدیک با دیگران برآورده شوند:

۱- نیاز به صمیمیت که ما را در جهت شریک کردن دیگران در احساسهایمان سوق می دهد.
۲- نیاز به همبستگی اجتماعی به این معنی که ما نیازمند فردی هستیم که شریک دغدغه ها و نگرانیهایمان شود.
۳- نیاز به مهرورز بودن که با بودن کسی که ما از او مراقبت کنیم برآورده می شود.
۴- نیاز به کمک که مستلزم وجود شخص دیگری است که هنگام نیاز به ما کمک کند.
۵- نیاز به اطمینان از باارزش بودن خودمان، که مستلزم آن است ما با کسی باشیم که به ما بگوید مهم هستیم.

در این چارچوب ، موفقیت در رابطه با میزان برآورده شدن این نیازهای دو نفر توسط همدیگر تعریف می شود.

حس مالکیت بزرگترین دشمن یک زندگی غنی‌ست.
اصیل‌ترین دارایی انسان لحظه‌ی کنونی‌ست که تنها حقیقت موجود نیز هست.
در حالی که تصور دارایی، چه در ارتباط با یک شیء باشد، یک موقعیت و یا یک شخص!
باعث می‌شود که توهمی از گذشته و آینده را در ارتباط با آن تصور کنیم،
و این امر نیز فرصت حقیقی تعامل با آن را از میان می‌برد.
درست در زمانی که منتظر آینده هستیم و بی‌خبر از اکنونی که از دست می‌رود،
ناگهان متوجه می‌شویم،
سلامتی رفت،
دوست رفت،
معشوق رفت،
موقعیت شغلی یا تحصیلی رفت،
فرصت شادی و تفریح رفت و خودِ زندگی نیز رفت…
حس مالکیت باعث می‌شود که زندگی به یک شیء بی‌جان و همچنین بی‌معنا بدل شود،
در حالی که با رها کردن تلاش برای تسلط و مالکیت،
حتی اشیاء نیز به شیوه‌ای کاملا زنده و ژرف تجربه می‌شوند.
سنگینی زندگی حاصل فرآیند ذهنی تملک است،
این را می‌توانید به خوبی در زمان‌هایی که به شدت اسیر خاطرات هستید احساس کنید.
همه‌ی قصه این است که ما در تهی دستی خود دارا هستیم.
بزرگترین دارایی انسان و نشان استغنای او رهایی‌ست
و عشق محصول این آزادی‌ست.

نسل ما هرگز پیر نخواهد شد،
چرا که ما جوانی نکرده ایم به قدر کافی.
رقمِ سِنِمان بالا می رود اما هنوز سرشاریم از اشتیاقِ کشفِ شیطنت های جوانی،
پوستمان چروک می شود اما پُریم از نا گفته های احساسمان،
موهایمان سفید می شود در زیر چارقدهای بی خورشید،
اما هنوز جوانیم مثل میوه هایِ کال افتاده ِ زیر درختانیم.
مثل نوزادی که پس از تولد می میرد، هستیم اما گویی هرگز نبودیم.
نه مثل نسل های قبل ساده بودیم و نه مثل نسل جدید غرق مدرنیته،
ما مدام جنگیدیم و قانون شکنی کردیم و پرسیدیم وکشف کردیم اما کسی ما را ندید.
ما یک اتفاق ساده ایم، ما برگی فراموش شده از کتابِ تاریخیم.
چیزی درونمان جا مانده، شوری از جوانی که در کالبدمان نمی گنجد.
اشتیاقی که با آن فراموش می کنیم سالهای رفته از عمرمان را …….

مسیح هرچه می گوید تجربه خود اوست و یک مسیحی هرچه می گوید، باور اوست و فاصله بین تجربه و باور از زمین تا آسمان است.
آن دو هرگز به هم نمی رسند.
اگر می خواهی حقیقت را بشناسی، هیچگاه باور نکن.
نمی گویم که یک بی اعتقاد شو، زیرا این نیز یک باور است.
یک باور منفی، یک ضد باور… حقیقت حق انحصاری هیچکس نیست.
تو باید آنرا کشف کنی.
باید در آن رخنه کنی.
به جای باور کردن، باید با ذهنی باز پیش بروی.
باور تو را بسته نگاه می دارد.
تو را به یک نتیجه گیری می رساند که از خودت نیست.
کسی دیگر آنرا به تو داده.
تصادفی و اتفاقی است.
اگر تو به دست یک هندو پرورش یافته باشی، یک هندو خواهی شد و اگر به دست یک مسیحی، یک مسیحی.
پس پای شرطی شدن و تعلیم و تربیت در میان است، اینکه چه کسی معلم تو بود و تو بطور تصادفی در چه محیطی بدنیا آمده ای.
آنها ذهن تو را شرطی کرده اند، ذهن آنها بدست والدینشان شرطی شده بود و الی آخر.
از قید تمام شرایط از پیش تعیین شده رها شو تا بتوانی کشف کنی.
نخستین شرط جستجو، دور انداختن تمام نتیجه گیریهای از قبل است تا بتوانی خودت تجربه کنی.
و روزی که خودت تجربه کنی یک مسیح می شوی،
برای خودت یک بودا می شوی و این بسیار زیباست .
یک مسیح بودن زیباست نه یک مسیحی بودن.

گاهی سکوت می کنی !
چون اینقدر رنجیدی !
که نمی خوای حرف بزنی !
گاهی سکوت می کنی !
چون واقعا حرفی برای گفتن نداری !
سکوت گاهی یک اعتراضه
و گاهی هم انتظار ….
اما بیشتر وقتها سکوت برای اینه
که هیچ کلمه ایی نمی تونه
غمی رو که تو وجودت داری
توصیف کنه
و این یعنی همون حسه تنهایی !…..

وقتی پشت سر پدرت از پله ها پایین می روی و می‌بینی چقدر آهسته می رود، تازه می‌فهمی، چقدر پیر شده !
وقتی مادر بعد از غذا پنهانی مشتی دارو را می‌خورد ، تازه می‌فهمی، چقدر درد دارد، اما چیزی نمی گوید !
در ۱۰ سالگی : ” مامان ، بابا عاشقتونم ”
در ۱۵ سالگی : ” ولم کنین ! ”
در ۲۰ سالگی : ” مامان و بابا همیشه میرن رو اعصابم ! ”
در ۲۵ سالگی : ” باید از این خونه بزنم بیرون ! ”
در ۳۰ سالگی : ” حق با شما بود ! ”
در ۳۵ سالگی : “ می خوام برم خونه پدر و مادرم ! ”
در ۴۰ سالگی : ” نمی خوام پدر و مادرم رو از دست بدم ! ”
در شصت سالگی : ” من حاضرم همه زندگیم رو بدم تا پدر و مادرم الان اینجا باشن …
و این رسم زندگی است….
چه آرامشی دارد قدردان زحمات پدر و مادر بودن و هیچ زمانی دیر نیست، حتی همین آلان ….

انسان یک معبد است اما از بیرون فقط می توانی دیوارهای این معبد را ببینی.
بسیار عجیب است که نه فقط دیگران از بیرون بر تو می نگرند، بلکه تو نیز خودت را از بیرون می بینی!
به آیینه می نگری تا چهره ات را پیدا کنی.
به چشمان مردم می نگری تا تصویرت را ببینی.
به مردم گوش می دهی تا بدانی کیستی ؟
آیا خوبی یا بد ؟
خوش اخلاق هستی یا بد اخلاق ؟
گناهکاری یا بی گناه ؟
به راستی عجیب است، زیرا ما خودمان را از درون نمی شناسیم.
نیازی به هیچ آیینه ای نداریم.
نیازی نیست که بنظر دیگران متکی باشیم، دیگران نمی توانند در مورد درونت چیزی بگویند.
در کانون وجود خود بنشین و شروع به تماشا کن تا حیران شوی !

هر از گاهی خودت را هَرَس کن
شاخه های اضافیت را بزن
پای تمام شاخه بریده هایت بایست
تمام سختی هایت
دردهایت
باغبانی کن خودت را
خاطرات بدت را سَبُک کن
فکرت را از هرچه آزارت می دهد
ریاضیدان باش
حساب و کتاب کن
خوبیهای زندگیت را
جمع کن آدمهای بدِ زندگیت را
کم کن
همه چیز خوب می شود
قول خوب می شود
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺨﻨﺪﯼ
ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﯽ،
ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ،
ﭘﺲ ﺑﺨﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺵ ..
ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ،
ﭘﺲ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺵ ..
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯽ،
ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺍﮐﺴﯿﮋﻥ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ،
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺶ ..
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﯽ،
ﺧﺪﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ،
ﭘﺲ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﮐﻦ،
ﺍﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮﺳﺖ.
ﺍﻭ،
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ،
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺖ،
ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺖ،
ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺎﯾﺖ ﺍﺳﺖ ..
ﺍﻣﺮﻭﺯ
.. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ..
ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ..

نگو دوستت دارم
انسان این واژه را می شنود
واژه از پوستش رد می شود
با نگاهی پایین می رود
اسب های قلبش شیهه می کشند
تندتر می دوند
بر سینه اش محکم تر سم می کوبند
نگو دوستت دارم
انسان باور می کند
افسارِ اسب وحشی را به دستت می دهد
به تو تکیه می کند
در آغوشت اشک می ریزد
یال هایش را می دهد
تو شانه کنی
انسان باور می کند
و عشق دردناک ترین اعتقاد است
اعتقادی که با سیلی پاک نمی شود
با خیانت قوت می گیرد
با اهانت راسخ تر می کند
به انسان نگو دوستت ندارم
ضربانش کند می شود
پای اسب هایش می شکند
اسب ها بر زمین می افتند
درد می کشند
انسان می باید حیوان را راحت کند
انسان عرق می ریزد
اشکهایش در بالشت جمع می شود
عطرِ موهایت را حبس می کند
نفس نمی کشد
بالشت را روی سینه اش می گذارد
به قلبش گلوله می زند
بخارِ گرم از گلوی اسب ها بالا می رود
از دهانشان بیرون می جوشد
سینه ی انسان سبک می شود
اسب ها به سمتِ کوهستان دور می دوند
سم هایشان صدا ندارد
یال هایشان یخ بسته
عشق از دست می رود
انسان گناه دارد
نگو دوستت دارم
انسان باور می کند
نگو دوستت ندارم.

پسرک که سرش حسابی گرم بود،برگشت و دید یه پـروانه کوچیک اونجاست! …
پروانه با شور و شوق گفت: می خوام باهات دوست بشم، لطفا پنجره رو باز کن.
اما پسرک با اوقات تلخی جواب داد: نمی شه، تو یه پروانه هستی!
پروانه خجالت زده سرش رو کج کرد و با صدای لرزون گفت: لطفا پنجـــــره رو باز کن، هـــــوا اینجـــا خیلی ســــرده!
اون پسر باز هم قبول نکرد: برو از اینجا و منو راحت بذار!
پروانه با غم زیاد از اونجا دور شد.
فرداش پسرک از رفتارش پشیمون شد و پیش خودش گفت: برای اولین بار کسی خواست با من دوست بشه ولی من حرفشو گوش نکردم و پیش خودش فکر کرد که “ممکنه پــروانه برگرده و این بار با هم دوست می شیم”.
مدتها کنار پنجره باز اتاقش نشست.
پــــروانه های زیــــادی اومدن اما از پـــــروانه اون شب خبـــــری نشد.
خسته از انتظار، پسرک پیش مرد دانا رفت و ماجرا رو براش تعریف کرد.
مرد دانا بهش گفت: پسر عزیزم عمر پروانها بیشتر از یک یا دو روز نیست!
پسرک از اون روز دیگه همیشه یادش موند که برای دوستی و دوست داشتن فرصت کوتاهی داره و نباید از کوچکترین فرصتی دریغ کرد.