مدت زیادی از زمان ازدواجشان می‌گذشت و طبق معمول زندگی فراز و نشیب‌های خاص خودش را داشت.
یک روز زن که از ساعت‌های زیاد کار شوهر عصبانی بود و همه چیز را از هم پاشیده می‌دید، زبان به شکایت گشود و باعث ناامیدی شوهرش شد. مرد پس از یک هفته سکوت همسرش، با کاغذ و قلمی‌در دست به طرف او رفت و پیشنهاد کرد هر آنچه را که باعث آزارشان می‌شود را بنویسید و در مورد آن‌ها بحث و تبادل نظر کنند.

زن که گله‌های بسیاری داشت بدون اینکه سرخود را بلند کند، شروع کرد به نوشتن.
مرد پس از نگاهی عمیق و طولانی به همسر، نوشتن را آغاز کرد.
یک ربع بعد با نگاهی به یکدیگر کاغذ‌ها را رد وبدل کردند. مرد به زن عصبانی و کاغذ لبریز از شکایت خیره ماند…
اما زن با دیدن کاغذ شوهر، خجالت زده شد و به سرعت کاغذ خود را پاره کرد.
شوهرش در هر دو صفحه این جمله را تکرار کرده بود:
”دوستت دارم عزیزم”

وقتی تصادف می کنی، می گن برو خدا رو شکر کن که نمردی!
وقتی تنها موندی، می گن برو خدا رو شکر کن که هیشکی نیس رو مخت باشه!
وقتی دزد کیفتو می زنه، می گن برو خدا رو شکر کن که فقط کیفتو زده، چاقو بهت نزده!
وقتی عشقت بعد از یه چن سال ولت می کنه، می گن برو خدا رو شکر کن که الان این اتفاق افتاده نه چن سال دیگه!
وقتی زیر بار قرض و قوله داری داغون می شی، می گن برو خدا رو شکر کن که کار و درآمد داری و می تونی از پسش برآی!
وقتی طلاق می گیری، می گن برو خدا رو شکر کن که بچه نداری!
خلاصـه که همیشـه یه بدبختی بزرگتری هست که بخاطر اتفاق نیفتادنش شاکر باشیم…
خداااااایا شکرت !

مردی پسر تنبلی داشت که از زیر کار درمی‌رفت و همه چیز را به شوخی می‌گرفت. روزی او را نزد حکیم آورد و گفت: “از شما می‌خواهم به این پسر من چیزی بگویید که دست از این تنبلی و بی‌تفاوتی‌اش بردارد و مثل بقیه بچه‌های این مدرسه به دنیای واقعیت و کار و تلاش برگردد.”

حکیم با لبخند به پسر نگاه کرد و گفت: “اگر تو همین باشی که پدرت می‌گوید زندگی سخت و دشواری مقابلت هست. آیا این را می‌دانی؟”

پسر تنبل شانه‌هایش را بالا انداخت و گفت: “مهم نیست؟”
حکیم با تبسم گفت: “آفرین به تو که چیزی برای گفتن داری.
لطفاً همینی که می‌گویی را درشت روی این تخته بنویس و برای استراحت با پدرت چند روزی میهمان ما باش.”

صبح روز بعد وقتی همه شاگردان برای خوردن صبحانه دور هم جمع شدند حکیم به آشپز گفت که برای پسر تنبل غذای بسیار کمی بریزد.
پسر که از غذای کم خود به شدت شاکی شده بود نزد حکیم آمد و به اعتراض گفت:
“این آشپز مدرسه شما برای من غذای بسیار کمی ریخت!”

حکیم بی آن که حرفی بزند به نوشته‌ای که شب قبل پسر روی تخته نوشته بود اشاره کرد و گفت:
“این نوشته را با صدای بلند بخوان! حرفی است که خودت نوشته‌ای!”

روی تخته نوشته شده بود: “مهم نیست!” و این برای پسر تنبل بسیار گران تمام شد. ظهر که شد دوباره موقع ناهار غذای کمی تحویل پسر تنبل شد. این بار پسر با اعتراض همراه پدرش نزد حکیم آمد و گفت: “من اگر همین‌طوری کم غذا بخورم که خواهم مرد.”

حکیم دوباره به تخته اشاره کرد و گفت: “جواب تو همین است که خودت همیشه می‌گویی!”

روز سوم پسر تنبل زار و نحیف نزد حکیم آمد و گفت: “لطفاً به من بگویید اگر بخواهم غذای کافی به دست آورم چه کار کنم؟”

حکیم به آشپزخانه رفت و گفت: “هر چه را آشپز می‌گوید تا ظهر انجام بده!”

پسر تنبل تا ظهر در آشپزخانه کار کرد و ظهر به اندازه کافی غذا خورد. او خوشحال و خندان نزد حکیم آمد و گفت: “چه خوب شد راهی برای نجات از گرسنگی پیدا کردم!” و بعد خوشحال و خندان برای تأمین شام خود به آشپزخانه برگشت.

پدر پسر تنبل با تعجب به حکیم نگاه کرد و از او پرسید: “راز این به کار افتادن فرزندم چه بود؟”

حکیم با خنده گفت: “او حق داشت بگوید مهم نیست! چون چیزی که برای شما مهم بود و برای حفظ اهمیتش حاضر بودید تلاش کنید، او به خاطر تنبلی‌اش و این که همیشه شما بار کار او را بر دوش می‌گرفتید دلیلی برای نامهم شمردنش پیدا می‌کرد. اما وقتی موضوع به گرسنگی خودش برگشت فهمید که اوضاع جدی است و این‌جا دیگر جای بازی نیست معنی مهم بودن را فهمید و به خود تکانی داد. شما هم از این به بعد عواقب کار و نظر او را مستقیم به خودش برگردانید و بی‌جهت بار تنبلی او را خودتان به تنهایی به دوش نکشید. خواهید دید که وقتی ببیند نتیجه اعمال ناپسندش مستقیم متوجه خودش می‌شود اعمال درست برای او مهم می‌شوند و دیگر همه چیز عالم برایش نامهم نمی‌شوند.

مردی کنار مزرعه ای روی خاک نشسته و زانوی غم به بغل گرفته و ناامیدانه جاده را نگاه می کرد. شیوانا از آن نزدیکی عبور می کرد. به مرد که رسید متوجه اندوهش شد. کنارش نشست و آهسته سر صحبت را باز کرد و از او علت ناراحتی اش را پرسید.
مرد آهی کشید و گفت: ” تمام دار وندار من همین مزرعه است که می بینید. امسال این مزرعه هیچ باری نداد و من نمی دانم تا کی می توانم ادامه دهم؟”
شیوانا نگاهی به مزرعه انداخت و گفت:” خوب چرا بیکار نشسته ای و دست به کاری نمی زنی! مثلا می توانی محصولات مزارع دیگر را به امانت بخری و کنار جاده بفروشی و یا اصلا سراغ مزرعه ات بروی و محصولی بکاری که زود و سریع تو را به یک حداقل درآمد برساند و یا می توانی هردوی این کار را همزمان انجام دهی!؟”
مرد نگاهی ناامید به خدامراد انداخت و گفت:” فایده ای ندارد استاد! من آرزو داشتم که ذره ذره خاک این مزرعه از سبزیجات و گندم و جو و برنج انباشته می شد. اما الآن هیچ چیزی نداده است. هرکار دیگری هم انجام بدهم بی فایده است!”
شیوانا سری تکان داد و از جا برخاست و گفت:” بلی! بی فایده است! در واقع با این ذهن و باوری که تو الآن داری بی فایده که هیچ ! محال است چنین اتفاقی رخ دهد!!”
شیوانا این را گفت و راهش را کشید تا برود. مرد مزرعه دار سراسیمه از جا برخاست و به دنبال شیوانا دوید و پرسید:” ولی استاد! چرا مرا برای همیشه ناامید ساختید و با گفتن اینکه محال است مرا برای همیشه از زندگی سیر کردید. من دیگر با چه امیدی به زندگی ادامه دهم!!”
شیوانا نگاهی به مرد انداخت و گفت:” به خودت نگاه کن مرد! ببین اصلا شبیه یک مزرعه دار ثروتمند هستی ! داشتن یک مزرعه خوب و بارور و پرمحصول هرگز در ذهن تو فرصت تجسم پیدا نکرده است. یعنی تو هرگز اجازه ندادی این رویای زیبا بخشی از ذهن تو را به خود اختصاص دهد و فرصت وقوع بیابد. تو با این جمله “فایده ای ندارد” همه چیز را متوقف ساخته ایٍ!! چگونه انتظار داری کائنات چیزی را برای تو محقق سازد که تو خودت باورش نداری و قادر به تجسمش نیستی!
هر آرزوی بزرگی که داری ابتدا باید در ذهن تو یکبار متولد شود و تو احساس شناور بودن در آن آرزو و واقعی بودن آن رویا را تجربه کنی! تو خودت همه امیدها را ناامیدانه پس می زنی! چگونه انتظار داری امید بتواند وارد ظلمات درون تو شود. برو مرد! برو و قبل از آنکه بدبختی و فلاکت زندگی ات فکر کنی به این بیاندیش که چرا ذهن ات دائم اصرار دارد در کوچه سیاهی و بیچارگی چادر بزند و یک لحظه هم از آن دل نمی کند! اگر توانستی ذهن ات را برای دیدن آرزوهای روشن آزاد و رها کنی ، آن وقت می توانی اولین قدم ها برای حرکت به سوی خوشبختی و ثروت را برداری.
همه اتفاق ها اول باید در درون تو رخ دهد و بعد تو تکرار آن را در دنیای بیرون ات ببینی!”

آدمهای بزرگ درباره ایده ها سخن می گویند.
آدمهای متوسط درباره چیزها سخن می گویند.
آدمهای کوچک پشت سر دیگران سخن می گویند.

آدمهای بزرگ درد دیگران را دارند.
آدمهای متوسط درد خودشان را دارند.
آدمهای کوچک بی دردند.

آدمهای بزرگ عظمت دیگران را می بینند.
آدمهای متوسط به دنبال عظمت خود هستند.
آدمهای کوچک عظمت خود را در تحقیر دیگران می بینند.

آدمهای بزرگ به دنبال کسب حکمت هستند.
آدمهای متوسط به دنبال کسب دانش هستند.
آدمهای کوچک می پندارند پاسخ همه پرسش ها را می دانند.

آدمهای بزرگ به دنبال خلق مسئله هستند.
آدمهای متوسط به دنبال حل مسئله هستند.
آدمهای کوچک مسئله ندارند.

آدمهای بزرگ سکوت را در سخن گفتن برمی گزینند.
آدمهای متوسط گاه سکوت را بر سخن گفتن ترجیح می دهند.
آدمهای کوچک با سخن گفتن بسیار فرصت سکوت را از خود می گیرند.

If you think you are beaten, you are,
If you think you dare not, you don’t,
If you’d like to win, but think you can’t,
It’s almost certain you won’t.
برطبق قانون جذب:
اگر فکر می کنی شکست می خوری، پس شکست می خوری
اگر فکر می کنی جراتش را نداری، پس نداری
اگر دوست داری برنده شوی ، اما فکر می کنی که نمی توانی
تقریبا به یقین برنده نخواهی شد.

If you think you’ll lose, you’re lost,
For out in the world we find,
Success begins with fellow’s will,
It’s all in the state of mind.
بر طبق قانون جذب:
اگر فکر می کنی همه چیز را از دست خواهی داد، پس از دست خواهی داد
برای هر چیزی که در دنیای بیرون با آن روبرو می شویم
موفقیت از اشتیاق درونی ما شروع می شود
و همه چیز بستگی به حالت ذهنی ما دارد.

If you think you are outclassed, you are,
You’ve got to think high to rise.
You’ve got to be sure of yourself before,
You can ever win a prize.
برطبق قانون جذب:
اگر فکر می کنی قدیمی و بدردنخور و از رده خارج هستی ، همینطور است
برای اینکه صعود کنی باید متعالی و بزرگ بیاندیشی
باید اول خودت به لیاقت خودت در برنده شدن اطمینان یابی
تا بتوانی جایزه ای را برنده شوی

Life’s battles don’t always go
To the stronger or faster man,
But sooner or later, the person who wins,
Is the one who thinks he can!
بر طبق قانون جذب:
نبرد زندگی همیشه به نفع قوی ترها یا سریع تر ها نیست
اما دیر یا زود انسانی حق برنده شدن دارد
کسی است که فکر می کند می تواند برنده شود.

شب ها زود بخواب.
صبح ها زودتر بیدار شو.
نرمش کن.
بدو. کم غذا بخور.
زیر بارون راه برو.
گلوله برفی درست کن.
هرچندوقت یکبار نقاشی بکش.
در حمام آواز بخوان و کمی آب بازی کن.
سفید بپوش.
آب نبات چوبی لیس بزن.
بستنی قیفی بخور .
به کوچکتر ها سلام کن.
زیر جمله های خوبی که تو کتاب ها هست خط بکش.
به دوستهای قدیمیت تلفن بزن.
شمال برو . شنا کن.
هفت تا سنگ تو آب بنداز و هفت تا آرزو بکن.
خواب ببین .
شعر بخوان .
بدو .
چای بخور و برای دیگران چای دم کن.
جوراب های رنگی بپوش.
وسطی بازی کن .
به برگ درخت ها دقت کن به بال پروانه ها دقت کن.
قاصدک ها رو بگیر و فوت کن.
خواب ببین.
از خواب های بد بپر و آب بخور.
به باغ وحش برو.
چرخ و فلک سوار شو.پشمک بخور.
کوه برو. هرجا خسته شدی یک کم دیگه هم ادامه بده.
خواب هات رو تعریف نکن.بخند.
چشم هات رو روی هم بگذار.شعر بخون .سپید بپوش.
شیرینی بخر.با بچه ها توپ بازی کن.
برای خودت برنامه بریز.
قبل از خواب موهات رو شانه کن. به سر خودت دستی بکش.
خودت رو دوست داشته باش برای خودت دعا کن!
برای خودت دعا کن که آرام باشی.
وقتی طوفان می آید تو همچنان آرام باشی
چون هر جای راه بایستی مرده ای.
هیچ وقت خودت را به مردن نزن
زنده ماندن چند راه حل ساده دارد!
برای اینکه زنده بمانی
نباید بگذاری تا ازداشته هایت غافل شده و آنها را بکار نگیری.
آن وقت قدر همه ی اینها را بدان و آن قدر
زندگیت را ادامه بده
تا
زندگی از اینکه تو زنده هستی به خودش
ببالد!!
دیگران را فراموش نکن
و درپایان یادت باشه: روزمره گی عین مردن است.

من باور دارم….

که دعوا و جرّ و بحث دو نفر با هم به معنى این نیست که آن‌ها همدیگر را دوست ندارند .

و دعوا نکردن دو نفر با هم نیز به معنى این نیست که آن‌ها همدیگر را دوست دارند .

 من باور دارم …

 که هر چقدر دوستمان خوب و صمیمى باشد ،هر از گاهى باعث ناراحتى ما خواهد شد و ما باید بدین خاطر او را ببخشیم.

 من باور دارم …

 که دوستى واقعى به رشد خود ادامه خواهد داد حتى در دورترین فاصله‌ها. عشق واقعى نیز همین طور است.

 من باور دارم …

  که ما مى‌توانیم در یک لحظه کارى کنیم که براى تمام عمر قلب ما را به درد آورد.

 من باور دارم …

 که زمان زیادى طول مى‌کشد تا من همان آدم بشوم که مى‌خواهم.

 من باور دارم …

 که همیشه باید کسانى را که صمیمانه دوستشان دارم ، با کلمات و عبارات زیبا و دوستانه ترک گویم؛ زیرا ممکن است آخرین بارى باشد که آن‌ها را مى‌بینم.

 من باور دارم …

 که ما مسئول کارهایى هستیم که انجام مى‌دهیم، صرف نظر از این که چه احساسى داشته باشیم.

  من باور دارم …

 که اگر من نگرش و طرز فکرم را کنترل نکنم،او مرا تحت کنترل خود درخواهد آورد.

 من باور دارم …

 که قهرمان کسى است که کارى را که باید انجام گیرد ، در زمانى که باید انجام گیرد، انجام مى‌دهد، صرف نظر از پیامدهاى آن.

 من باور دارم …

 که گاهى کسانى که انتظار داریم در مواقع پریشانى و درماندگى به ما ضربه بزنند، به کمک ما مى‌آیند و ما را نجات مى‌دهند.

 من باور دارم …

 که گاهى هنگامى که عصبانى هستم حق دارم که عصبانى باشم؛ امّا این به من این حق را نمى‌دهد که ظالم و بی رحم باشم.

 من باور دارم …

 که بلوغ بیشتر به انواع تجربیاتى که داشته‌ایم و آنچه از آن‌ها آموخته‌ایم بستگى دارد تا به این که چند بار جشن تولد گرفته‌ایم.

 من باور دارم …

 که همیشه کافى نیست که توسط دیگران بخشیده شویم، گاهى باید یاد بگیریم که خودمان هم خودمان را ببخشیم.

 من باور دارم …

 که صرف نظر از این که چقدر دلمان شکسته باشد، دنیا به خاطر غم و غصه ما از حرکت باز نخواهد ایستاد.

 من باور دارم …

 که زمینه‌ها و شرایط خانوادگى و اجتماعى برآنچه که هستم تاثیرگذار بوده‌اند؛ امّا من خودم مسئول آنچه که خواهم شد، هستم.

 من باور دارم …

 که نباید خیلى براى کشف یک راز کند و کاو کنم، زیرا ممکن است براى همیشه زندگى مرا تغییر دهد.

 من باور دارم …

 که دو نفر ممکن است دقیقاً به یک چیز نگاه کنند و دو چیز کاملاً متفاوت را ببینند.

  من باور دارم…

که زندگى ما ممکن است ظرف تنها چند ساعت توسط کسانى که حتى آن‌ها را نمى‌شناسیم، تغییر یابد.

 من باور دارم …

 که گواهى‌نامه‌ها و تقدیرنامه‌هایى که بر روى دیوار نصب شده‌اند، براى ما احترام و منزلت به ارمغان نخواهند آورد.

 من باور دارم …

 که کسانى که بیشتر از همه دوستشان دارم ،خیلى زود از دستم گرفته خواهند شد.

 من باور دارم …

 «شادترین مردم لزوماً کسى که بهترین چیزها را دارد ،نیست  بلکه کسى است که از چیزهایى که دارد ،بهترین استفاده را مى‌کند.»

 و من باور دارم …

آنها که می‌روند وطن‌فروش نیستند.
آن‌هایی که می‌مانند عقب مانده نیستند.
آن‌هایی که می‌روند،
نمی‌روند آن طرف که مشروب بخورند.
آنهایی که می‌مانند،
نمانده‌اند که دینشان را حفظ کنند.
همه‌ی آنهایی که می‌روند سبز نیستند.
همه ی آن‌هایی که می‌مانند پرچم به دست ندارند.
آن‌هایی که می‌روند،
یک ماه مانده به رفتنشان غمگین می‌شوند،
یک هفته مانده می‌گریند ،
و یک روز مانده به این فکر می کنند ،
که ای کاش وطن جایی برای ماندن بود،
و آن‌هایی که می‌مانند،
می مانند تا شاید روزی وطن را جایی برای ماندن کنند.

پادشاهی دو شاهین کوچک به عنوان هدیه دریافت کرد. آن ها را به مربی پرندگان دربار سپرد تا برای استفاده در مراسم شکار تربیت کند. یک ماه بعد، مربی نزد پادشاه آمد و گفت که یکی از شاهین‌ها تربیت شده و آماده شکار است؛ اما نمی‌داند چه اتفاقی برای آن یکی افتاده و از همان روز اول که آن را روی شاخه‌ای قرار داده ،تکان نخورده است.
این موضوع کنجکاوی پادشاه را برانگیخت و دستور داد تا پزشکان و مشاوران دربار، کاری کنند که شاهین پرواز کند. اما هیچ کدام نتوانستند. روز بعد پادشاه دستور داد تا به همه مردم اعلام کنند که هر کس بتواند شاهین را به پرواز درآورد، پاداش خوبی از پادشاه دریافت خواهد کرد.
صبح روز بعد پادشاه دید که شاهین دوم نیز با چالاکی تمام در باغ در حال پرواز است. پادشاه دستور داد تا معجزه‌گر شاهین را نزد او بیاورند.
درباریان کشاورزی متواضع را نزد شاه آوردند و گفتند اوست که شاهین را به پرواز درآورد. پادشاه پرسید:
«تو شاهین را به پرواز درآوردی؟ چگونه این کار را کردی؟ شاید جادوگر هستی؟»
کشاورز که ترسیده بود گفت: «سرورم، کار ساده‌ای بود، من فقط شاخه‌ای را که شاهین روی آن نشسته بود، بریدم. شاهین فهمید که بال دارد و شروع به پرواز کرد.»
گاهی لازم است برای بالا رفتن، شاخه‌های زیر پایمان را ببریم.
(البته شاخه‌های زیر پای خودمان را،نه زیر پای دیگران!)
چقدر به شاخه‌های زیر پایتان وابسته هستید؟ آیا توانایی‌ها و استعدادهایتان را می‌شناسید؟ آیا ریسک می‌کنید؟
آیا کارمندان خود را می‌شناسید؟ آیا تلاش می‌کنید استعدادهای آنان شکوفا شود؟ یا به خاطر ترس از پریدن و پرواز، آنان را به شاخه‌هایی از سازمان وابسته می‌کنید؟ آیا بهتر نیست کارکنانتان توانمند و چالاک باشند در عین حال جَلد سازمان؟
آیا نقاط قوت و استعدادهای سازمان خود را می‌دانید؟ آیا به استقبال تهدیدها می‌روید یا همواره به شکلی محافظه‌کارانه به حفظ وضع موجود می‌اندیشید؟ در رویارویی با تهدیدها و مشکلات است که سازمان می‌تواند استعدادها و توانایی‌های خود را بروز داده و توسعه دهد.

زندگى کردن مثل دوچرخه سوارى است. آدم نمى افتد، مگر این که دست از رکاب زدن بردارد.
اوایل، خداوند را فقط یک ناظر مى دیدم، چیزى شبیه قاضى دادگاه که همه عیب وایرادهایم را ثبت می‌کند تا بعداً تک تک آنها را به‌رخم بکشد. به این ترتیب، خداوند مى خواست به من بفهماند که من لایق بهشت رفتن هستم یا سزاوار جهنم. او همیشه حضور داشت، ولى نه مثل یک خدا که مثل مأموران دولتى.
ولى بعدها، این قدرت متعال را بهتر شناختم و آن هم موقعى بود که حس کردم زندگى کردن مثل دوچرخه سوارى است، آن هم دوچرخه سوارى در یک جاده ناهموار!
اما خوبیش به این بود که خدا با من همراه بود و پشت سر من رکاب مى‌زد. آن روزها که من رکاب مى‌زدم و او کمکم مى‌کرد، تقریباً راه را مى‌دانستم، اما رکاب زدن دائمى، در جاده‌اى قابل پیش بینى کسلم مى‌کرد، چون همیشه کوتاه‌ترینفاصله‌ها را پیدا مى‌کردم.
یادم نمى‌آید کى بود که به من گفت جاهایمان را عوض کنیم، ولى هرچه بود از آنموقع به بعد، اوضاع مثل سابق نبود. خدا با من همراه بود و من پشت سراو رکابمى‌زدم.
حالا دیگر زندگى کردن در کنار یک قدرت مطلق، هیجان عجیبى داشت. او مسیرهاى دلپذیر و میانبرهاى اصلى را در کوه ها و لبه پرتگاه ها مى شناخت و از این گذشته می‌توانست با حداکثر سرعت براند،
او مرا در جاده‌هاى خطرناک و صعب‌العبور، اما بسیار زیبا و با شکوه به پیشمى‌برد، و من غرق سعادت مى‌شدم.
گاهى نگران مى‌شدم و مى‌پرسیدم، «دارى منو کجا مى‌برى» او مى‌خندید و جوابم را نمى‌داد و من حس مى‌کردم دارم کم کم به او اعتماد مى‌کنم.
به زودى زندگى کسالت بارم را فراموش کردم و وارد دنیایى پر از ماجراهاى رنگارنگ شدم. هنگامى که مى‌‌گفتم، «دارم مى‌ترسم» بر مى‌گشت و دستم را مى‌گرفت.
او مرا به آدم‌هایى معرفى کرد که هدایایى را به من مى‌دادند که به آنها نیازداشتم.
هدایایى چون عشق، پذیرش، شفا و شادمانى. آنها به من توشه سفر مى‌دادند تا بتوانم به راهم ادامه بدهم. سفر ما؛ سفر من و خدا.
و ما باز رفتیم و رفتیم..
حالا هدیه ها خیلى زیاد شده بودند و خداوند گفت: «همه‌شان را ببخش. بار زیادى هستند. خیلى سنگین‌اند!»
و من همین کار را کردم و همه هدایا را به مردمى که سر راهمان قرار مى‌گرفتند،دادم و متوجه شدم که در بخشیدن است که دریافت مى‌کنم. حالا دیگر بارمان سبک شده بود.
او همه رمز و راز هاى دوچرخه سوارى را بلد بود. او مى‌دانست چطور از پیچ‌هاى خطرناک بگذرد، از جاهاى مرتفع و پوشیده از صخره با دوچرخه بپرد و اگر لازم شد، پرواز کند..
من یاد گرفتم چشم‌هایم را ببندم و در عجیب‌ترین جاها، فقط شبیه به او رکاببزنم.
این طورى وقتى چشم‌هایم باز بودند از مناظر اطراف لذت مى‌بردم و وقتى چشم‌هایم را مى‌بستم، نسیم خنکى صورتم را نوازش مى‌داد.
حالا هر وقت در زندگى احساس مى‌کنم که دیگر نمى‌توانم ادامه بدهم، او لبخند مى‌زند و فقط مى‌گوید:
«رکاب بزن….

سر تا پای‌ خودم‌ را که‌ خلاصه‌ می‌کنم، می‌شوم‌ قد یک‌ کف‌ دست‌ خاک‌ که‌ ممکن‌ بود یک‌ تکه‌ آجر باشد توی‌ دیوار یک‌ خانه، یا یک‌ قلوه‌ سنگ‌ روی‌ شانه‌ یک‌ کوه، یا مشتی‌ سنگ‌ریزه، ته‌ته‌ اقیانوس؛ یا حتی‌ خاک‌ یک‌ گلدان‌ باشد؛ خاک‌ همین‌ گلدان‌ پشت‌ پنجره.

یک‌ کف‌ دست‌ خاک‌ ممکن‌ است‌ هیچ‌ وقت، هیچ‌ اسمی‌ نداشته‌ باشد و تا همیشه، خاک‌ باقی‌ بماند، فقط‌ خاک.
اما حالا یک‌ کف‌ دست‌ خاک‌ وجود دارد که‌ خدا به‌ او اجازه‌ داده‌ نفس‌ بکشد، ببیند، بشنود، بفهمد، جان‌ داشته‌ باشد.
یک‌ مشت‌ خاک‌ که‌ اجازه‌ دارد عاشق‌ بشود، انتخاب‌ کند، عوض‌ بشود، تغییر کند.
وای، خدای‌ بزرگ! من‌ چقدر خوشبختم.
من‌ همان‌ خاک‌ انتخاب‌ شده‌ هستم.
همان‌ خاکی‌ که‌ با بقیه‌ خاک‌ها فرق‌ می‌کند.
من‌ آن‌ خاکی‌ هستم‌ که‌ توی‌ دست‌های‌ خدا ورزیده‌ شده‌ام‌ و خدا از نفسش‌ در آن‌ دمیده.
من‌ آن‌ خاک‌ قیمتی‌ام.
حالا می‌فهمم‌ چرا فرشته‌ها آن‌قدر حسودی شان‌ شد.
اما اگر این‌ خاک، این‌ خاک‌ برگزیده، خاکی‌ که‌ اسم‌ دارد، قشنگ‌ترین‌ اسم‌ دنیا را، خاکی‌ که‌ نور چشمی‌ و عزیز دُردانه‌ خداست.
اگر نتواند تغییر کند، اگر عوض‌ نشود، اگر انتخاب‌ نکند، اگر همین‌ طور خاک‌ باقی‌ بماند، اگر آن‌ آخر که‌ قرار است‌ برگردد و خود جدیدش‌ را تحویل‌ خدا بدهد، سرش‌ را بیندازد پایین‌ و بگوید: یا لَیتَنی‌ کُنت‌ تُراباً.
بگوید: ای‌ کاش‌ خاک‌ بودم…
این‌ وحشتناک‌ترین‌ جمله‌ای‌ است‌ که‌ یک‌ آدم‌ می‌تواند بگوید.
یعنی‌ این‌ که‌ حتی‌ نتوانسته‌ خاک‌ باشد، چه‌ برسد به‌ آدم!
یعنی‌ این‌ که…
خدایا دستمان‌ را بگیر و نیاور آن‌ روزی‌ را که‌ هیچ‌ آدمی‌ چنین‌ بگوید.

از : عرفان نظرآهاری

می دانید….؟ خشونت
همیشه یک چشم کبود و دندان شکسته و دماغ خونی نیست
خشونت، تحقیر..، آزار..و گاهی یک نگاه است…. نگاه مردی به یقه ی پایین آمده ی لباس زنی وقتی که دولا شده و چایی تعارف می کند
نگاه برادری است به خواهرش وقتی در مهمانی بلند خندیده….
نگاهی که ما نمی بیینیم.
که نمی دانیم ادامه اش وقتی چشم های ما در مجلس نیستند چیست…
ترسی است که آرام آرام در طول زمان بر جان زن نشسته
خشونت بی کلام و بی تماس بدنی، مردی است که در را که باز می کند، زن ناگهان مضطرب می شود، غمگین می شود… نمی داند چرا… در حضور مرد انگار کلافه باشد. انگار خودش نباشد.
انگار بترسد که خوب نیست… که کم است… که باید لاغرتر باشد.. چاق تر باشد… زیباتر باشد… خوشحال تر باشد …سنگین تر باشد جذاب تر باشد…. خانه دارتر باشد… عاقل تر باشد
خشونت آن چیزی است که زن نیست و فکر میکند باید باشد
خشونت آن نقابی است که زن می زند به صورتش تا خودش نباشد
تا برای مرد کافی باشد.
مرد می تواند زن را له کند بدون اینکه حتی لمس اش کند. بدون اینکه حتی بخواهد لهش کند. این ارث مردان است که از پدران پدرانشان بهشان رسیده !
خشونت، آزار و تحقیر ادامه همان: مادر … ها، … ها، خواهر…ها، مادرش را فلان ، عمه اش را بیسار«می کنم» هایی است که به شوخی و جدی به هم و به دیگران می گوییم.
خشونت، آزار و تحقیر همان زن صفت، مثل زن گریه می کردی هایی است که بچه هایمان از خیلی کودکی یاد می گیرند.
خشونت، آزارو تحقیر پله های بعدی نردبانی هستند که پله ی اولش با فلانی و بیساری معاشرت نکن چون …
فلان لباس را نپوش چون … است
چون هایی که اسمشان می شود “عشق”…..
عشق هایی که می شوند ابزار کنترل…
که منتهی می شوند به زنانی بی اعتماد به نفس..، بی قدرت..، غمگین..، تحقیر شده..، ترسان..، وابسته..، تهدید به ترک شده.. و شاید کتک خورده……. که فکر می کنند همه ی زخم هایشان از عشق است ….که مرد عاشق زخم می زند و زخم بالاخره خوب می شود
خشونت زنی است که زیر نفس های آغشته به بوی الکل مردش تظاهر به لذت می کند و فکر می کند قاعده ی بازی همین است
خشونت توجیه آزار روحی، کلامی، جسمی، جنسی مردی است که مست است
مستی انگار عذر موجهی باشد برای ناموجه ترین رفتارها
می دانید….؟ کتک بدترین نوع خشونت علیه زنان نیست… کبودی و زخم و شکستگی خوب می شوند …
…اما
قدرت ، شادابی و باور به خویشی که از زن در طول ماه ها و سال
…ها گرفته می شود گاهی
…… هیچ وقت
…… هیچ وقت
…… هیچ وقت
…… هیچ وقت
…… هیچ وقت
…… هیچ وقت
ترمیم نمی شود

هیچ کوچه ای به نام هیچ زنــــــــی نیست
و هیچ خیابانی …
بن بست ها اما فقط زنها را می شناسد انگار
در سرزمین من
سهم زنها از رودخانه ها تنها پل هایی است که پشت سر آدمها خراب شده اند
اینجا نام هیچ بیمارستانی
مریــــــــم نیست….
تخت های زایشـــــگاهها اما
پر از مریم های درد کشیده ای است
که هیچ یک ، مسیح را
آبستن نیستند…… !!!!
لطفا” به من نزدیک نشوید ! من ناقل بدترین بیماری مهلک بشر هستم !

یک جایی میرسد که آدم دست به خودکشی میزند!
نه اینکه تیغ بردارد و رگش را بزند!!
نه!!!
قید احساسش را میزند!

اینجا تا پیراهنت را سیاه نبینند

باور نمی کنند

چیزی از دست داده باشی …!

مادر ای پرواز نرم قاصدک           مادر ای معنای عشق شاپرک
ای تمام ناله هایت بی صدا       مادر ای زیباترین شعر خدا

پسربچه ای از مادرش پرسید:چرا تو گریه می کنی؟
مادر جواب داد برای اینکه من زن هستم.
او گفت: من نمی فهمم!
مادرش اورا بغل کرد و گفت: تو هرگز نمی فهمی !
بعد پسربچه از پدرش پرسید:چرا به نظر می آـید که مادر بی دلیل گریه می کند؟
همه زنها بی دلیل گریه می کنند! این تمام چیزی بود که پدر می توانست بگوید.
پسربچه کم کم بزرگ و مرد شد.اما هنوز درشگفت بود که چرا زنها گریه می کنند؟
سرانجام او مکالمه ای با خدا انجام داد و وقتی خدا پشت خط آمد،او پرسید:
خدایا چرا زنها به آسانی گریه می کنند؟
خدا پاسخ داد:وقتی من زن را آفریدم،گفتم او باید خاص باشد
من شانه هایش را آنقدر قوی آفریدم تا بتواند وزن جهان را تحمل کند
و در عین حال شانه هایش را مهربان آفریدم تا آرامش بدهد.
من به او یک قدرت درونی دادم
تا وضع حمل و بی توجهی که بسیاری اوقات از جانب بچه هایش به او می شود را تحمل کند.
من به او سختی را دادم که به او اجازه می دهد وقتی که همه تسلیم شدند او ادامه بدهد
و از خانواده اش به هنگام بیماری و خستگی و بدون گله و شکایت مراقبت کند.
من به او حساسیت عشق به بچه هایش را در هر شرایطی حتی وقتی بچه اش او را به شدت آزار داده است ارزانی داشتم.
من به او قدرت تحمل اشتباهات همسرش را دادم و او را از دنده همسرش آفریدم تا قلبش را حفظ کند.
من به او عقل دادم تا بداند که یک شوهر خوب هرگز به همسرش آسیب نمی رساند.
اما گاهی اوقات قدرتها و تصمیم گیری هایی را برای ماندن بدون تردید در کنار او امتحان می کند.
سرانجام اشک را برای ریختن به او دادم.
این مخصوص اوست تا هروقت که لازم شد از آن استفاده کند.
پسرم می بینی که زیبایی زن در لباسهایی که می پوشد
ودر شکلی که دارد یا به طریقی که موهایش را شانه می زند نیست.
زیبایی زن باید در چشمانش دیده شود.
چون دریچه ای است به سوی قلبش، جائیکه عشق سکونت دارد.

مرد که باشی،بار سنگین یک زندگی بر دوشهای همیشه استوارت سنگینی می کند…
مرد که باشی،همیشه از آینده میترسی…
مرد که باشی،همه تو را به چشم دیواری برای تیه نگاه می کنند،بدون این فکر که شاید خودت هم نیاز به شانهایی برای گریه داشته باشی..
مرد که باشی،گریه نمی توانی بکنی…گریه ات درونت جمع میشود و در شریان های بدنت،تو را به مرگ وا میدارد…
مرد که باشی ،همه ی زنان فکر می کنند که حقشان را خورده ای،ولی تو حتی وقت فکر کردن به اینکه چه کسی حقت را خورده نداری…چون آینده ی تمام افرادی که به تو تکیه کرده اند،در دست توست و تو همیشه مقصری…
من مردم،نگاه به بدن قوی و روحیه همچون کوهم نکن…گاهی به راحتی …. می شوم…
مـــــرد که باشی این است.

دوست، تقدیر گریزناپذیر ما نیست.
برادر، خواهر، پسر خاله و دختر عمو نیست که آش کشک خاله باشد.
دوستی انتخاب است.
انتخابی دو طرفه که حد و مرز و نوع آن به وسیله همان دو نفری که این انتخاب را کرده اند تعریف می شود.
با دوستانمان میتوانیم از همه چیز حرف بزنیم و مهم تر آنکه می توانیم از هیچ چیز حرف نزنیم وسکوت کنیم.
با دوستانمان میتوانیم درد دل کنیم و مهم تر آنکه می شود، درد دل هم نکرد و بدانیم که می داند.
از دوستانمان می توانیم پول قرض بگیریم و اگر مدتی بعد او پول خواست و نداشتیم با خیال راحت بگوییم نداریم،
و اگر مدتی بعدتر دوباره پول احتیاج داشتیم و او داشت دوباره قرض بگیریم.

با دوستانمان میتوانیم بگوییم: امشب بیا خونه ما دلم گرفته و اگر شبی دیگر زنگ زد و خواست به خانه مان بیاید
و حوصله نداشتیم بگوییم : امشب نیا حوصله ندارم.

با دوستانمان می توانیم بخندیم می توانیم گریه کنیم می توانیم رستوران برویم و غذا بخوریم
می توانیم بی غذا بمانیم و گرسنگی بکشیم می توانیم شادی کنیم می توانیم غمگین شویم میتوانیم دعوا کنیم.

می توانیم در عروسی خواهر و برادرش لباس های خوبمان را بپوشیم و فکر کنیم عروسی خواهر و برادر خودمان است.
و اگر عزیزی از عزیزان دوستانمان مرد لباس سیاه بپوشیم و خودمان را صاحب عزا بدانیم.

با دوستانمان میتوانیم قدم بزنیم می توانیم نصف شب زنگ بزنیم و بگوئیم : پاشو بیا اینجا و اگر دوستمان پرسید چی شده؟
بگوئیم :حرف نزن فقط بیا.
و وقتی دوستمان بی هیچ حرفی آمد خیالمان راحت باشد که در این دنیا تنها نیستیم

با دوستانمان می توانیم حرف نزنیم کاری نکنیم جایی نرویم و فقط از اینکه هستند خوشحال و خوشبخت باشیم

درود به همه دوستان!

“سروش صحت”

Eight ways to unpack God’s gifts

خداوند به همۀ ما هدیه‌هایی داده است به نام استعداد ویژه! این هدیهها بی‌نظیرند. به همین خاطر است که گفته شده منتظر دیگر معجزات نباشید، شما خود یک معجزه هستید! یک معجزۀ الهی که باید به وقوع بپیوندید! اما صد افسوس که خیلی از این هدایا تا انتهای عمر باز نمیشوند و همچنان بسته باقی میمانند.
هرکسی استعدادی دارد. شاید استعداد شما این باشد که بتوانید با چند جمله، دیگران را شاد کنید. تقریباً از همۀ استعدادها میشود به یک زندگی خوب رسید. کلید کار این است که آن استعداد پنهانتان را پیدا کنید و بعد آن را به شکل یک کسب وکار اصلی یا فرعی در بیاورید. متأسفانه خیلی ها در پیدا کردن استعداد درجا میزنند.
در ادامه هشت تکنیک کلیدی برای شناسایی و باز کردن هدیه‌های ناب خداوند را به شما معرفی می‌کنیم.
۱- تکنیک توجه به ایکاش دیگران
ما چون ماهی ای هستیم که در آب زندگی میکند و نمیداند که آب چیست. دانستن استعدادمان مثل شناخت ماهی از آب است. بهترین استعدادهای شما با اینکه خیلی طبیعی هستند اما شناختنشان سخت است. میتوانید از گروهی از دوستان و نزدیکانتان، چه متعلق به گذشته و چه حال، استفاده کنید و از آنها بپرسید که به نظرشان در کاری خوب هستید.
به چیزهایی فکر کنید که به طور طبیعی انجام میدهید و بقیه میگویند، “کاش میتوانستم من هم اینکار را به خوبی تو بکنم”. اینکار را همان استعداد ذاتی خود بدانید. به حرفهای کسانی که میشناسید گوش کنید. شاید ندانید که چه کارهایی را میتوانید خوب انجام دهید اما آنهایی که میشناسید حتماً میدانند. دفعه بعد که کسی چیزی درموردتان به شما میگوید، از آن سرسری نگذرید، آن کار را دنبال کنید.
یک تجربه:
من برای پیدا کردن توانایی منحصر بفردم، سوالی را برای همه دوستان، اعضای خانواده و همکارانم میفرستادم و از آنها میخواستم بگویند که چه چیزی من را فردی خاص میکند. اکثر آنها جواب دادند و من همه پاسخها را نگه داشتم. بین همۀ آنها پاسخهای مشترکی پیدا کردم که باعث شد بتوانم استعداد پنهانم را کشف کنم.
۲- تکنیک گوش دادن به ندای درون
هر چیزی که بیشترین رضایت را به شما می‎دهد به احتمال خیلی زیاد همان استعداد ذاتی شماست. بهترین راه برای کشف استعداد پنهان این است که فکر کنید به چه کارهایی علاقه دارید. چه کاری را همیشه دوست داشتید انجام دهید، اما تا حالا اقدام نکردهاید؟ کدام کار که دیگران انجام میدهند را میبینید و دوست دارید که شما هم میتوانستید آن کار را بکنید. مهمترین نکته در کشف استعداد این است که به کارهایی فکر کنید که دوست دارید.
یک تکنیک جالب، کشف استعداد در روزنامه است! کدام قسمت از روزنامه یا مجله را بیشتر دوست دارید؟ بخش فیلم، مسافرت، ورزش، سلامتی یا سیاست؟ ممکن است استعدادتان در این قسمت پنهان شده باشد.
تجربه:
من به ندای درونم گوش دادم و دیدم که از سه چیز لذت میبرم. کمک کردن به دیگران، امور معنوی و مهارتهای زندگی و تکنیک های مهارت های زندگی، سخنرانی کردن برای تأثیرگذاری عمیق بر روی آدمها. بنابراین در طی یک برنامه چهار ساله تمام مقدمات لازم را برای آنکه یک مدرس و مشاور مهارتهای زندگی شوم، فراهم کردم.
۳- تکنیک خروج از قلمرو، چیزهای متفاوت را امتحان و تجربه کنید
کارهای مختلف، تجربیات متفاوت باعث میشود که استعداد پنهانتان، پدیدار شود. فقط باید زود بفهمید که در کدام کارها استعداد ندارید و آن را کنار گذاشته و وقتتان را هدر ندهید.
بهترین راه برای پیدا کردن استعدادهای پنهان این است که کارهایی کاملاً جدید انجام دهید. چتربازی را امتحان کنید، بروید کنار ساحل بزنید زیر آواز، برای دیدن مکانی بروید که هیچ چیز درمورد آن نمیدانید، برای همکاری با یک سازمان مردمی داوطلب بشوید. عضو یک گروه جدید بشوید. فعالیتهای خیریه را شروع کنید. به یک کلاس جدید بروید.
دیوارهای قلمرو آسایشتان را بشکنید و مطمئن باشید که با اینکار چیزهایی در خودتان پیدا میکنید که هیچ وقت فکرش را هم نمیکردید.اگر جوان و کم تجربه هستید این تکنیک به شدت توصیه می شود.
تجربه:
من یکبار در یک گروه مردمی عضو شده بودم و در یک پروژه ضربتی شرکت کردم. بعد از اتمام پروژه، اکثر همکارانم به من میگفتند که تو فرد توانمندی در مدیریت بحران هستی و میتوانی در سختترین شرایط به دیگران امید و آرامش تزریق کنی و خودت هم تصمیم منطقی میگیری و این شروعی شد برای زندگی جدید من!
۴- بازگشت به دوران کودکی
به یاد بیاورید که وقتی در زمان کودکی، ترجیحاً قبل از هفت سالگی، چه تخیلاتی داشتید؟ آیا آن موقع وانمود میکردید که معلم هستید، یا همیشه چیزهایی میساختید، یا برای عروسکهایتان لباس میدوختید، یا به مداوای حیواناتتان میپرداختید؟ باید به یاد بیاورید که در آن سنین که تحتتأثیر هیچکسی نبودید و خود درونی تان بسیار پر رنگ تر از ذهن آگاه تان بوده، درمورد چه چیزهایی خیال پردازی میکردید؟
۵- تکنیک کارهای ساده برای شما، سخت برای دیگران
همه ما فکر می کنیم کارهایی را که خوب انجام می دهیم کارهای ساده ای هستند، به همین خاطر ارزش و اعتبار چندانی برای آنها قائل نیستیم و برعکس به چیزهایی ارزش میگذاریم که انجام دادن آن برایمان دشوار است و برای بقیه افراد ساده است. وقتی انجام کاری برای تان ساده است این احتمال وجود دارد که خوب هم انجامشان میدهید و آن هایی که برایشان انجام آن سخت است، برای انجام آن به شما پول میدهند.
برای پیدا کردن آن هدیه های الهی در خودتان به چیزهایی فکر کنید که برایتان ساده است. یعنی کارهایی که برای شما خیلی ساده اند اما برای دیگران اینطور نیست. چه کارهایی هست که دیگران برای انجام آن سراغ شما می آیند چون برای شما مثل آب خوردن است و برای تان مهم نیست که حتی درقبال آن به شما پولی بپردازند.
۶- تکنیک یادآوری بخش جذاب زندگی یا کار
گاهی اوقات استعدادهای ما به این دلیل پنهان میشوند که ما خودمان را مشغول کارهای دیگری میکنیم تا پول دربیاوریم. به جای این باید به کارهایی فکر کنیم که واقعاً در آن توانمندیم. مثلاً من همیشه نویسنده خیلی خوبی بودم ولی هیچ وقت فکر نمی کردم که این میتواند شغلم باشد. در دانشگاه محیط زیست خواندم و بعد از فارغ التحصیلی در صنعت محیط زیست وارد کار شدم. آنجا بود که موقع نوشتن گزارش های کاری و حرفه ای فهمیدم استعداد واقعی من نویسندگی است و از آنجا بود که وارد این کار شدم.
موفقیت ها و دستاوردهای زندگی گذشته تان را به یادآورده و جایی یادداشت کنید، حتی موفقیتهایی که در کودکی به آن دست پیدا کردید. به کارتان فکر کنید و ببینید که از کدام خوشتان می آید، آن ها را هم یادداشت کنید. مطمئناً یک نقطه مشترک در همه آن ها احساس خواهید کرد و به همین ترتیب استعداد پنهان تان را کشف میکنید.
۷- تکنیک ۴ ستون
این تکنیک باید بعد از تکنیکهای دیگر انجام شود. یک تکه کاغذ بردارید ۴ ستون بکشید.
در ستون اول چیزهایی که دیگران در مورد شما میگویند را بیان کنید. (تکنیک اول). در ستون دوم چیزهایی که برای شما ساده است اما برای دیگران سخت است را بنویسید (تکنیک پنجم و سوم) در ستون سوم چیزهایی که به آن ها علاقه دارید را بنویسید (تکنیک دوم و چهارم و ششم).
حالا چک کنید که چه چیزی در همۀ این موارد مشترک است و یا به هم نزدیک است؟ آنهایی که در هر چهار ستون هستند هدایای خداوند هستند به شما.
۸- نخواهید که شبیه به دیگران شوید.
تا به حال همۀ نکاتی که گفتیم راجع به بایدها بود و کارهایی که باید بکنید. اما نکته آخر کاری است که نباید بکنید. هرگز نخواه که کس دیگری باشی، بخواه که بهترین خویشتن خویش باشی. قاتل استعدادیابی، استاندارد شدن است. شبیه به هم شدن، است. پس ویژه باش و متمایز باش و ممتاز چون خداوند تو را متفاوت و ویژه آفریده است.

از مجموعه کتاب های کوچک زندگی زیبا
From the Mini-book series of a wonderful life

روزی شیوانا برای جمعی از شاگردانش درس می گفت.
مردی با تکبر وارد مجلس درس شد و خطاب به شیوانا گفت که او یکی از مامورین عالی رتبه امپراتور است و آمده است تا از بیانات استاد بزرگ معرفت درس بگیرد.
شیوانا با تبسم پرسید:” جناب امپراتور شما را به چه شغلی در این منطقه گمارده اند؟!”
مامور امپراتور گفت:” ماموریت من ساخت جاده و بازسازی و اصلاح جاده های منتهی اصلی و فرعی این سرزمین است.”

لبخند شیوانا محو شد و با خشم بر سر مامور فریاد زد:” تو که از سوی امپراتور مامور شده ای تا جاده ها را اصلاح کنی به چه جراتی در این کلاس حضور یافته ای!
هیچ می دانی که چقدر گاری به خاطر چاله های ترمیم نشده در سطح معابر چرخهایشان شکسته و چقدر اسب و قاطر به خاطر سنگ ها و موانع پراکنده در سطح جاده دست و پا شکسته شده اند؟
آیا از جاده دهکده عبور کردی و مشکلات آن را در هنگام بارندگی و حتی در مواقع عادی ندیدی!؟
تو این وظیفه سنگین نگهداری و بازسازی جاده ها را از امپراتور پذیرفتی و آن را به خوبی انجام نداده ای و بعد آرام و با غرور به کلاس من آمده ای تا درس معرفت بگیری!؟
شرط اول کسب معرفت این است که ماموریت نهاده شده بر دوش خودت را به نحو احسن انجام دهی.
دفعه بعد که خواستی به این کلاس بیایی، یا ماموریتت را به فرد صلاحیت دار دیگری محول کن و یا اینکه آن را به درستی انجام بده و بعد از پایان کار به سراغ معرفت بیا.
شایستگی در انجام امور زندگی به نحو احسن شرط اساسی پذیرفته شدن در کلاس های معرفت شیوانا است.”
می گویند از آن به بعد جاده ها و معابر منتهی به دهکده شیوانا در سراسر سرزمین بهترین بودند. شیوانا هر وقت در این جاده قدم می گذاشت با لبخند می گفت:” این مامور جاده ها زرنگ ترین شاگرد غیر حضوری کلاس معرفت است.”

بعد از آنکه خواندیم که چطور وقتی برق شهر قطع شد مردم داخل سوپر مارکتها و فروشگاههای بزرگ به آرامی و در تاریکی همه چیزهایی را که در سبد خریدشان قرار داده بودند سر جایشان برگرداندند و به آرامی از فروشگاهها خارج شدند.

چیزی نگذشت که تمیزی و نظم کمپهای مردم سیلزده که توی ورزشگاههای شهر بنا شده بود توجه همه را جلب کرد ، بعد دیدیم که مسئولان شهر جلوی مردم سجده میکنند و معذرت میخواهند بخاطر اینکه سونامی شده و ما نتوانستیم بهتر از این از شما مراقبت کنیم.

چیزی نگذشت که عکس مدارس صحرایی شهر فوکوشیما منتشر شد ! با نهایت شرمندگی سالن ورزشی رو پارتیشن زده بودند و بصورت کلاسهای مجزا با حداکثر ۱۵ دانش آموز در آورده بودند . نکته اش هم اینکه همه کلاسها یه ال سی دی ۳۲ اینچی داشت. وزیر آموش و پرورششان هم توی رسانه ها ضمن کلی عذر خواهی قول داد که بزودی حداقل امکانات را برای دانش آموزان مهیا خواهد کرد.
یعنی این چیزها را تازه زیر حداقل میدانند! محاسبه کنید حداکثر را.

چند روز قبل هم مطلع شدیم که پیرمردهای ژاپنی سپاه مهندسین پیر تشکیل داده اند و داوطلب اینکه بروند فوکوشیما و در مهار نیروگاه کمک کنند تا جوانترها در معرض تشعشعات نیروگاه و مرگ قرار نگیرند! چرا؟ چون نسبت به جوانها کمتر از عمرشان باقی مانده و اثرات ناگوار رادیواکتیو زمان کمتری در کشورشان باقی خواهد ماند و خودشان هم زمان کمتری رنج و دردش را تحمل
خواهند کرد! همینقدر منطقی و بشر دوستانه.

حالا هم که این خبر پایین در آمده که بزرگواری میفرمایید و میخوانید:

بازگرداندن میلیاردها ین پس از سونامی:

به گزارش خبرگزاری آلمان، مردم ژاپن، که در ماههای گذشته، بحران سیل ، سونامی و نشت مواد رادیواکتیو را پشت سر گذاشته‌اند، بیش از سه و نیم میلیارد ین ( بیش از ۴۵ میلیون دلار) پول را که در مناطق سیل زده یافته اند به دولت بازگردانده اند.

همچنین ۵۷۰۰ گاوصندوق پیدا شده پس از سیل که حاوی بیش از دو میلیارد ین بوده، به دولت داده شده است.

سخنگوی پلیس ژاپن اعلام کرد مردم و داوطلبان همچنان کیف پولهای پیدا شده را تحویل میدهند و تا کنون ۹۶ درصد مبالغ پیدا شده، به صاحبانشان بازگردانده شده است.

زلزله و سونامی در ژاپن که در ماه مارس رخ داد، دستکم ۲۰ هزار کشته و هزاران نفر بیخانمان برجا گذاشت.

اونوقت فکرشو بکنید خدا ما رو ببره بهشت، اینا رو ببره جهنم !
نکته جالب اینجاست که بدونید در فرهنگ ژاپنی مفهومی بنام “گناه” وجود نداره… و اصلا” مردم با این مفهموم هیچ آشنایی ندارن… تنها مفهوم بازدارنده در اونجا، “شرمندگی” است. واسه همینه که کسی که درست کارش و انجام نمیده و پیش مردم شرمنده میشه، حتی ممکنه که دست به خودکشی بزنه، چون دیگه چیزی برای از دست دادن نداره… “شرمندگی” مفهوم زمینی و “گناه”
مفهوم آسمانی است. “شرمندگی” بین شخص و اطرافیانش اتفاق میفته، اطرافیانی که شخص همیشه اونها رو میبینه، ولی “گناه” بین شخص و خدایی هست که هیچ وقت بشر اون رو ندیده و نخواهد دید…. و نتیجه این ۲ باور رو ببینید!

تک تک مردم برداشت های مختلف دارند . گوشتی که یکنفر با لذت می خورد برای دیگری زهر است .
زن و شوهری یک الاغ از بازار خریدند . در راه یک پسر بچه گفت :
– چقدر احمقند! چرا هیچکدام سوار الاغ نشده اند ؟
وقتی این حرف را شنیدند زن سوار بر الاغ شد و مرد در کنار آنها براه افتاد .
کمی بعد پیر مردی آنها را دید و گفت :
– مرد رئیس خانواده است . چطور زن می تواند در حالی که شوهرش پیاده راه می رود سوار الاغ شود ؟
زن با شنیدن این حرف فوراً از الاغ پیاده شد و جای خود را به شوهرش داد .
لحظاتی بعد با پیر زنی مواجه شدند . پیر زن گفت :
– عجب مرد بی معرفتی . خودش سوار الاغ می شود و زنش پیاده راه می رود!
مرد با شنیدن این حرف بسرعت به زنش گفت که او هم سوار الاغ شود .
بعد به مرد جوانی برخوردند . او گفت :
– الاغ بیچاره ، چطور می توانی وزن این دو را تحمل کنی . چقدر به تو ظلم می کنند !
زن و شوهر با شنیدن این حرف فوراً از الاغ پیاده شدند و الاغ را به دوش گرفتند .
ظاهراً راه دیگری باقی نمانده بود . بعداً ، وقتی به پل باریکی رسیدند ،
الاغ ترسید و شروع به جفتک زدن کرد .
آنها تعادلشان را از دست دادند و به رودخانه سقوط کردند ! ! !

هیچوقت ممکن که همه شما را بستایند ، و یا لعنت کنند .
هیچگاه نه در گذشته ، نه در حال حاضر و نه در آینده چنین اتفاقی نخواهد افتاد .
بنابراین ، اگر وجدان راحتی داری از حرف دیگران زیاد دلخور نشو .

خدا می داند، ولی …
آن روز که آخرین زنگ دنیا می خورد دیگر نه می شود تقلب کرد
و نه می شود سر شخصی را کلاه گذاشت
آن روز تازه می فهمیم دنیا با همه بزرگی اش از یک جلسه امتحان مدرسه هم کوچکتر بود!
… و آن روز تازه می فهمیم که زندگی عجب سوال سختی بود
سوالی که بیش از یکبار نمی توان به آن پاسخ داد
خدا کند آن روز که آخرین زنگ دنیا میخورد، روی تخته سیاه قیامت
اسم ما را در لیست خوب ها بنویسند
خدا کند حواسمان بوده باشد و زنگهای تفریح
آنقدر در حیاط نمانده باشیم که حیات را از یاد برده باشیم
خدا کند که دفتر زندگیمان را زیبا جلد کرده باشیم
و سعی ما بر این بوده باشد که نیکی ها و خوبی ها را در آن نقاشی کنیم
و بدانیم که دفتر دنیا چرک نویسی بیش نیست
چرا که ترسیم عشق حقیقی در دفتری دیگر است

شیوانا درراه مدرسه ازکناردرختی می گذشت.
مرد جوانی را دید که تنها به درخت تکیه داده وبه خورشید درحال غروب می نگرد.
شیوانا کنارمرد نشست و مسیرنگاهش را تعقیب کرد و آهسته زیرلب زمزمه می کرد: الان همه فرشته ها آرزو دارند که مثل ما آدم ها فرصت زندگی داشتند و می توانستند دمی به افق این آسمان زیبا خیره شوند.
ای خوشبخت تر از فرشته ها این جا چه می کنی؟
مرد جوان لبخند تلخی زد وپاسخ داد: شکست سختی را در زندگی تجربه کرده ام . تقریبا همه چیزم را از دست دادم و بعد ازایام شادی آسایش سخت ترین لحظات را تجربه کردم. باخودم فکر می کنم آیا دوباره روشنایی به زندگی من بر می گرد؟
شیوانا با انگشتانش به دور دست ترین نفطه آسمان جایی که خورشید غروب می کرد اشاره کرد و گفت :آن جا آن دورها جایی است که الان خیلی ازآدم های نا موفق و شکست خورده هم زمان دارند به آن نقطه آسمان نگاه می کنند.
بعضی از آنها دیگرامیدی به طلوع خورشید ندارند.
این ها همان هایی هستند که فردا نا امید تر و مایوس تر از امروزند.
اما عده ای دیگر هستند که می دانند برای دیدن خورشید کافی است کمی صبر و تحمل داشته باشند و در کنار شکیبایی باید جهت نگاهشان را هم عوض کرده و به سمت مخالف غروب چشم بدوزند ،یعنی به سمت شرق که خورشید طلوع میکند خیره شوند و منتظر طلوع فجر در سپیده دم باشند.
اگر تو می خواهی همین جا بنشینی و فقط در سمت غروب منتظر طلوع و روشنایی باشی باید به تو بگویم که این امر محقق نخواهد شد و اگر خیلی خوش شانس باشی فردا همین موقع دوباره شاهد غروب خورشید خواهی بود.
اما اگر رویت را به سمت مقابل غروب یعنی به سمت طلوع آفتاب بر گردانی و کمی صبر و امید داشته باشی خواهی دید که به زودی خورشید با زیباترین جلوه هایش،آسمان را پر خواهد کرد.
اگر می خواهی روشنایی را ببینی چشمانت را از این سمت غم افزا بر گردان و به سمت افق دیگری خیره شوو صد البته کمی هم صبر داشته باش!

این داستانی حقیقی است که در یکی از ایالت ها اتفاق افتاده .
مردی از خانه بیرون آمد تا نگاهی به وانت نوی خود بیندازد و کیف کند.
ناگهان با چشمانی حیرت زده پسر سه ساله خود را دید که شاد و شنگول با ضربات یک چکش رنگ براق ماشین را نابود می کند !
مرد بطرف پسرش دوید ، او را از ماشین دور کرد و با چکش دست های پسر بچه را برای تنبیه او خرد و خمیر کرد ! !
وقتی خشم پدر فرو نشست با عجله فرزندش را به بیمارستان رساند .
هرچند که پزشکان نهایت سعی خود را کردند تا استخوان های له شده را نجات دهند اما مجبور شدند انگشتان هر دو دست کودک را قطع کنند .
وقتی که کودک به هوش آمد و باندهای دور دست هایش را دید با حالتی مظلوم پرسید :
– انگشتان من کی در میان ؟

پدر به خانه برگشت و خودکشی کرد ! ! !

دفعه دیگری که کسی پای شما را لگد کرد و یا خواستید از کسی انتقام بگیرید، این داستان را به یاد آورید .
قبل از آنکه با کسی که دوستش می دارید صبر خود را از دست بدهید، کمی فکر کنید .
وانت را می شود تعمیر کرد .
انگشتان شکسته و احساس آزرده را نمی توان ترمیم کرد .
در بسیاری از موارد ما تفاوت بین شخص و عملکرد او را متوجه نمی شویم .
ما فراموش می کنیم که بخشیدن با عظمت تر از انتقام گرفتن است .

مردم اشتباه می کنند
ما هم مجاز هستیم که اشتباه کنیم
ولی تصمیمی که در حال عصبانیت می گیریم
تا آخر عمر دامان ما را می گیرد .

مـا عــادت کـردیـم وقـتـی تـوی خــونـه فــیـلم مـی بـیـنـیم ،
تمام که شد و بـه تـیتـراژ رسـید، دسـتـگاه رو خـامــوش مــی کـنـیـم!
یـا اگــه تـوی ســیـنما بـاشــیم، ســالـن رو تــرک مـی کــنـیم .
مـا تـوی زنــدگـیـمون، هـم هـیـچ وقــت کــســانی کــه زحــمـت هـای اصــلـی رو بــرای مــا می کشن، نـمی بـیـنیم !
ما فـــقـط کــســانـی رو دوســت داریـم بـبـینـیم کــه بــرامـون نـقـش بــازی مـی کـنن!!

پس از ۱۱ سال زوجی صاحب فرزند پسری شدند. آن دو عاشق هم بودند و پسرشان را بسیار دوست داشتند. فرزندشان حدوداً دو ساله بود که روزی مرد بطری باز یک دارو را در وسط آشپزخانه مشاهده کرد و چون برای رسیدن به محل کار دیرش شده بود به همسرش گفت که درب بطری را ببندد و آنرا در قفسه قرار دهد. مادر پر مشغله موضوع را به کل فراموش کرد.

پسر بچه کوچک بطری را دید و رنگ آن توجهش را جلب کرد به سمتش رفت و همه آنرا خورد. او دچار مسمومیت شدید شد و به زمین افتاد. مادرش سریع او را به بیمارستان رساند ولی شدت مسمومیت به حدی بود که آن کودک جان سپرد. مادر بهت زده شد و بسیار از اینکه با شوهرش مواجه شود وحشت داشت.

وقتی شوهر پریشان حال به بیمارستان آمد و دید که فرزندش از دنیا رفته رو به همسرش کرد و فقط سه کلمه بزبان آورد.
فکر میکنید آن سه کلمه چه بودند؟

شوهر فقط گفت: “عزیزم دوستت دارم!”

عکس العمل کاملاً غیر منتظره شوهر یک رفتار فراکُنشی بود. کودک مرده بود و برگشتنش به زندگی محال. هیچ نکته ای برای خطا کار دانستن مادر وجود نداشت. بعلاوه اگر او وقت میگذاشت و خودش بطری را سرجایش قرار می داد، آن اتفاق نمی افتاد. هیچ دلیلی برای مقصر دانستن وجود ندارد. مادر نیز تنها فرزندش را از دست داده و تنها چیزی که در آن لحظه نیاز داشت دلداری و همدردی از طرف شوهرش بود. آن همان چیزی بود که شوهرش به وی داد.

گاهی اوقات ما وقتمان را برای یافتن مقصر و مسئول یک روخداد صرف می کنیم، چه در روابط، چه محل کار یا افرادی که می شناسیم و فراموش می کنیم کمی ملایمت و تعادل برای حمایت از روابط انسانی باید داشته باشیم. در نهایت، آیا نباید بخشیدن کسی که دوستش داریم آسان ترین کار ممکن در دنیا باشد؟ داشته هایتان را گرامی بدارید. غم ها، دردها و رنجهایتان را با نبخشیدن دوچندان نکنید.

اگر هرکسی می توانست با این نوع طرز فکر به زندگی بنگرد، مشکلات بسیار کمتری در دنیا وجود می داشت.

حسادت ها، رشک ها و بی میلی ها برای بخشیدن دیگران، و همچنین خودخواهی و ترس را از خود دور کنید و خواهید دید که مشکلات آنچنان هم که شما می پندارید حاد نیستند.

صبح که از خواب بیدار شد رو سرش فقط سه تار مو مونده بود!
با خودش گفت: “هییم! مثل اینکه امروز موهامو ببافم بهتره! ”
و موهاشو بافت و روز خوبی داشت.
فردای اون روز که بیدار شد دو تار مو رو سرش مونده بود!!
“هیییم! امروز فرق وسط باز میکنم” این کار رو کرد و روز خیلی خوبی داشت.
پس فردای اون روز تنها یک تار مو رو سرش بود!!!
“اوکی امروز دم اسبی میبندم” همین کار رو کرد و خیلی بهش میومد !
روز بعد که بیدار شد هیچ مویی رو سرش نبود!!!!!
فریاد زد:
ایول!!!!
امروز درد سر مو درست کردن ندارم! > >
همه چیز به نگاه تو بر میگرده ! هر کسی داره با زندگیش میجنگه.
ساده زندگی کن.

ما در سالن غذاخوری دانشگاهی در اروپا هستیم. یک دانشجوی دختر با موهای قرمز که از چهره‌اش پیداست اروپایی است، سینی غذایش را تحویل می‌گیرد و سر میز می‌نشیند. سپس یادش می‌افتد که کارد و چنگال برنداشته، و بلند می‌شود تا آنها را بیاورد. وقتی برمی‌گردد، با شگفتی مشاهده می‌کند که یک مرد سیاه‌پوست، احتمالا اهل ناف آفریقا (با توجه …به قیافه‌اش)، آنجا نشسته و مشغول خوردن از ظرف غذای اوست!
بلافاصله پس از دیدن این صحنه، زن جوان سرگشتگی و عصبانیت را در وجود خودش احساس می‌کند. اما به‌سرعت افکارش را تغییر می‌دهد و فرض را بر این می‌گیرد که مرد آفریقایی با آداب اروپا در زمینۀ اموال شخصی و حریم خصوصی آشنا نیست. او حتی این را هم در نظر می‌گیرد که شاید مرد جوان پول کافی برای خرید وعدۀ غذایی‌اش را ندارد. در هر حال، تصمیم می‌گیرد جلوی مرد جوان بنشیند و با حالتی دوستانه به او لبخند بزند. جوان آفریقایی نیز با لبخندی شادمانه به او پاسخ می‌دهد.
دختر اروپایی سعی می‌کند کاری کند؛ این‌که غذایش را با نهایت لذت و ادب با مرد سیاه سهیم شود. به این ترتیب، مرد سالاد را می‌خورد، زن سوپ را، هر کدام بخشی از تاس کباب را برمی‌دارند، و یکی از آنها ماست را می‌خورد و دیگری پای میوه را. همۀ این کارها همراه با لبخندهای دوستانه است؛ مرد با کمرویی و زن راحت، دلگرم‌کننده و با مهربانی لبخند می‌زند.
آنها ناهارشان را تمام می‌کنند. زن اروپایی بلند می‌شود تا قهوه بیاورد. و اینجاست که پشت سر مرد سیاه‌پوست، کاپشن خودش را آویزان روی صندلی پشتی می‌بیند !!! و ظرف غذایش را که دست‌نخورده روی میز مانده است .
توضیح پائولو کوئلیو:
من این داستان زیبا را به همۀ کسانی تقدیم می‌کنم که در برابر دیگران با ترس و احتیاط رفتار می‌کنند و آنها را افرادی پایین‌مرتبه می‌دانند. داستان را به همۀ این آدم‌ها تقدیم می‌کنم که با وجود نیت‌های خوبشان، دیگران را از بالا نگاه می‌کنند و نسبت به آنها احساس سَروَری دارند.
چقدر خوب است که همۀ ما خودمان را از پیش‌داوری‌ها رها کنیم، وگرنه احتمال دارد مثل احمق‌ها رفتار کنیم؛ مثل دختر بیچارۀ اروپایی که فکر می‌کرد در بالاترین نقطۀ تمدن است، در حالی که آفریقاییِ دانش‌آموخته به او اجازه داد از غذایش بخورد، و هم‌زمان می‌اندیشید: «این اروپایی‌ها عجب خُل‌هایی هستند!»

منبع: وبلاگ شخصی پائولو کوئلیو

ارسالی از : صالح نجفی

مردی به پدر همسرش گفت :
– عده بی شماری شما را بخاطر زندگی زناشوئی موفقی که دارید تحسین می کنند .
ممکن است راز این موفقیت را به من بگوئید ؟
پدر با لبخندی پاسخ داد :
– هرگز همسرت را بخاطر کوتاهی هایش یا اشتباهی که کرده مورد انتقاد قرار نده .
همواره این فکر را در یاد داشته باش که او بخاطر کوتاهی ها و نقاط ضعفی که دارد نتوانسته شوهری بهتر از تو پیدا کند .
همه ما انتظار داریم که دوستمان بدارند و به ما احترام بگذارند .
بسیاری از مردم می ترسند وجهه خود را از دست بدهند .
بطور کلی ، وقتی شخصی مرتکب اشتباهی می شود به دنبال کسی می گردد تا تقصیر را به گردن او بیندازد .
این آغاز نبرد است .

ما باید همیشه به یاد داشته باشیم که وقتی انگشتمان را بطرف کسی نشانه می رویم چهار انگشت دیگر خود ما را نشانه گرفته اند .

اگر ما دیگران را ببخشیم ، دیگران هم از خطای ما چشم پوشی می کنند .