سال ۹۲ داری کم کم میری.
تو این سال هدیه های زیادی بهمون دادی.
بعضی ها از زندگیمون رفتن، بعضی ها به زندگیمون وارد شدن.
اتفاقهای خوب خوشحالمون کرد، اتفاقهای بد ناراحتمون کرد.
بعضی اوقات زندگی به دلخواه ما بود، ولی بعضی وقتها سر ناسازگاری داشتی.
فارغ از خواست ما بهمون این فرصت را دادی تا تو شرایط مختلف خود جدیدی را تجربه و ایجاد کنیم و خلاصه بزرگ شیم.
ازت ممنونیم و دلمون برات تنگ می شه و یادت باشه همیشه تو خاطرمون هستی.
ولی وقتش شده که بری آخه منتظریم ببینیم سال ۹۳ چی می خواد بهمون بده و می خواد ما چی بهش بدیم …..

———

بی چتر می باید دوید، در فصل خیس عاشقی
آن دم که خیاط ازل، پیرآهن سفید طبیعت را از هم می درد، بهار سبز با ردای خیس و بارانی اش، لبخند را بر لب سبزه های تازه رسته، جراحی می کند.
صدای پای بهار، پرندگان نغمه خوان را مست کرده و جشنواره رنگ ها، طلیعه تازگی را بشارت می دهد.
عمو نوروز با آن چرده سیاهش هم به مهمانی برف های سفید و آب شده دعوت می شود و حال اگر خوب گوش بسپاری، این روزها همه کائنات در جشن تولد دوباره زمین، به رقصی موزون و هماهنگ درآمده اند.

بهار و نوروز باستانی با حافظه تاریخی ما فارسی زبانان گره خورده است. دیرسالیانی است که این جشن شیرین و کهنه با تاروپود فرهنگ پارسی گویان درآمیخته و پاسداشت این سنت پرقدمت، نقش بی بدیلی در اتحاد و همدلی فارسی زبانان ایفا کرده است.

نوروز تنها به معنای آغاز سالی تازه نیست؛ این آیین کهن، به مثابه جشن فارسی زبانان و نماد هویت گویش ورانی است که زبان مادری شان “فارسی” است.

قرنها پیش “جمشید” آیین زیبای “روز نو” را بنا نهاد تا نوادگان “کوروش کبیر” در زیبا روز نخست بهار به ایرانی بودن خود افتخارو به یکدیگر شادباش گویند .
جشن نوروز، بیش از سه هزار سال قدمت تاریخی دارد، اما ثبت رسمی آن به عنوان یک جشن ملی، به ۵۳۸ سال قبل از میلاد برمی گردد. یعنی در زمانی که “کوروش دوم”، یکی از پادشاهان سلسله هخامنشی، بسیاری از زندانیان و محکومان جنگی را در این روز ملی، مورد عفو و بخشش قرار داد.
بی شک، خاستگاه اصلی این جشن فراملی، در دل خاک ایران پرگهر بوده است و از زمان سلسله هخامنشیان تا به امروز، نه تنها ایرانیان و فارسی زبانان، بلکه بسیاری از شهروندان آسیای میانه نیز از “نوروز” با شادباش و شکوه یاد می کنند.

در ایران و افغانستان، نوروز با آغاز سال جدید مصادف می شود اما در برخی دیگر از کشورهای همسایه، همچون آذربایجان و تاجیکستان، اولین روز از فصل بهار، آغاز سال جدید نیست اما جشنی ملی و فاخر است.

در جشن نوروز، خانه تکانی، عیدی دادن و چیدن سفره هفت سین، پای ثابت مراسم های این روز فرخنده است اما یکی از آیین های بسیار نیکویی که در ایام نوروز برگزار می شود و به کرات نیز مورد توجه قرار دارد، سنت “دید و بازدید” است.

در حقیقت، فارسی زبانان گوشه و کنار جهان، نه تنها این زنده شدن دوباره طبیعت را با تفکر و تعقل دریافته اند، بلکه این حیات دوباره و نعمت هرساله ی باریتعالی را نیز در قالب جشن “نوروز”، گرامی می دارند.
به یادتان می آورم تا همیشه بدانیدکه زیباترین منش آدمی, محبت اوست.
پس محبت کنید چه به دوست چه به دشمن، که دوست را بزرگ کند ودشمن را دوست.
ستاره بختتان بالا ، سپیده صبحتان تابناک ، سایه عمرتان بلند ، ساز زندگیتان کوک ، سرزمین دلتان سبز.

عید واقعی از آن کسی است که آخر سالش را جشن بگیرد نه اول سالش را ……

The real happiness in Nowrus is for the ones who triumph their success at the end of the year , and not the beginning of a new year . . . .

سال جدید مبارک. عیدتان مبارک .

حس بارور بودن و آفریدن خیلی زیباست …..
و من وبلاگی رو که در ذهنم بارور شده بود، ۲۹ اسفند ۱۳۸۵ به دنیا آوردم ….
همیشه آدما وقتی بچه دار میشن یکی از چیزایی که گوشه ذهنشونه و دائم روحشونو قلقک میده ،
اینه که اون فرزند سالم ، صالح و سر به راه باشه و سربلندشون کنه .
وبلاگ من حالا اون فرزندیه که این روزها پنج سالش تموم میشه !
و میره تو شش سال !
و من چقدر خوشحالم که تونسته تاحدودی این منو سربلند کنه .
فکر این که تو این چند سال اخیر،
گاهی این وبلاگ تونسته عین یه پاپانوئل مهربون،
اطلاعات مفید رو گردآوری و در اختیار بقیه قرار بده کنه،
روحمو آروم میکنه .
این پنج سال ، تجربه ای زیبا و خوب بود .
گاهی حتی با موبایلم ، وبلاگ را کنترل و به روزمی کردم.
وبلاگ باعث شد ، یکبار دیگر دست به قلم بشم و به شکل جدی تر بنویسم
و از طرفی بین نوشته های سابق ، دوری بزنم ، زیر و رو کنم
و مطالبی که خوب بود بیرون بیارم وهر سال ، بشکل جدی تری سامانش بدم .
با افتخار میگم که این وبلاگ باعث شده یکی مهربون ترین فرشته های دنیا که قلبی به وسعت دریا داره،
بشه بهترین دوست و راهنمای من .
فکر می کنید چه هدیه ای میتونه از این ارزشمندتر باشه ؟
پیدا کردن یه عالمه دوست خوب که همه با هم یه نقطه اشتراک دارن ،
حس خوب رهایی ،
حس انسان دوستی برای بهتر زیستن بدون توجه به نژاد،
قومیت ،
دین یا حتی گرایشهای سیاسی .
از همه شما دوستان خوبی که تو این پنج سال منو تنها نگذاشتید،
مخصوصا از اون فرشته مهربون طی یکسال گذشته ، ممنونم.
همتون رو قلبا دوست دارم و ایمان دارم که کائنات تموم محبتها و خوبی هاتونو به بهترین وجه جبران میکنه .
همراه با قلبی پراز مهر ،
مصمم به پیمودن مسیری سبز تا نهایت آرامش و احترام هستم ،
هرچند در ابتدای راهم هنوز ، اما سخت امیدوار …..
به عنوان شیرینی، چشمهاتون رو هفت دقیقه ببندید تا لبریز از شراب ناب شعور کیهانی بشید .
اگه کسی حس خاصی داشت ، همینجا تو کامنتها برام بنویسه .

محمود – نگاشت ۲۹ اسفند ۱۳۹۰ شمسی – مشهد

بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک
شاخه‌های شسته ، باران خورده ، پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس ، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک میرسد اینک بهار
خوش بحال روزگار
خوش بحال چشمه‌ها و دشتها
خوش بحال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش بحال غنچه‌های نیمه‌باز
خوش بحال دختر میخک که میخندد به ناز
خوش بحال جام لبریز از شراب
خوش بحال آفتاب
ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی‌پوشی بکام، باده رنگین نمی‌بینی به جام
نقل وسبزه در میان سفره نیست جامت از آن می که می‌باید تهی است؛
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

سال نو بر شما و خانواده محترمتان مبارک باد، سال خوب و پر نشاط برایتان آرزو دارم