کاش آدمها می دانستند که در هر دیدار، یک تکه از یکدیگر را با خود می برند.
عده ای فقط غمهایشان را به ما می دهند و چقدر اندک هستند آدمهای سخاوتمندی که وقتی به خانه بر می گردی ،
می بینی که تکه های شادی هایشان را در مشتهای تو جا گذاشته اند.
فروغی چه زیبا می گفت: اگر یاد کسی هستیم، این هنر اوست، نه هنر ما.
چقدر زیباست کسی را دوست بداریم ، نه برای نیاز و نه از روی اجبار و نه از روی تنهایی.
فقط برای اینکه ارزشش را دارد.