آدم هایی که می دانند چه می خواهند را دوست دارم،
آدم هایی که مرز دارند،
که نه گفتن بلدند،
که می توانند بگویند چه چیز را می خواهند و چه چیز را نمی خواهند.
آدم هایی که تو را در “هزارتوی ابهام” و “حدس بزن چه چیزی توی دلم دارم” گرفتار نمی کنند،
آدم هایی که مرزشان مشخص است،
دوستی را برایت راحت می کنند،
نگاه می کنی و می بینی همپوشانی مرزها بین تو و او چقدر است،
چیزی که می خواهد را می شود به او داد،
چیزی که می خواهی را می توانی بگیری،
که اگر نشد نه کسی احساس قربانی بودن می کند،
نه حس فریب دارد،
بار دِین خویش را بر شانه دیگری می گذارد.
آدم هایی که مرز دارند غنیمتند،
شفافیتشان شفافیت می آورد نه گفتنشان،
نه گفتن را آسان می کند،
خودشان هستند و می گذارند خودت باشی بی قضاوت،
بی دلخوری،
بی رنج.
آدم هایی که می دانند چه می خواهند،
دوستان خوبی می شوند.