تصور کن، مغز مانند بدن قابلیت تغییر داشت. هر روز مغزمان را به باشگاه می بردیم، با وزنه ای عضلات خلاقیت و تمرکز را بزرگ می کردیم. استرس را آب می کردیم و عضلات رهایی و آرامش را قویتر می کردیم. حقیقت اینست که ما بدون آگاهی، هر روز مشغول همین کار هستیم. هر روز با شکل بودنمان، تغییراتی در سازماندهی و حتی ساختار فیزیکی مغزمان، ایجاد می کنیم. این اصطلاح نوروپلاستیسیتی (انعطاف پذیری عصبی) نام دارد. دانشمندان تا سالها پیش تصور می کردند مغز بعداز کودکی، ثابت و پایدار شده و دیگر تغییر نمی کند. مثل خمیری که در فر سخت و غیرقابل انعطاف کی شود. اما امروز می دانیم که مغز، ظرفیتی بینهابت دارد و تا آخرین نفس، توان تغییر و یادگیری و سازگاری دارد. چگونه؟
ما با هر فکر یا احساسی که تکرار می کنیم، یک مسیر عصبی را تقویت می کنیم. درست مثل اینکه دمبلی به دست گرفتیم و عضلات آن قسمت از مغز را بزرگتر می کنیم. تکرار یک فکر یا عمل برای بارها و بارها، قدرت آن را زیاد می کند. بنابراین، آنچه که اغلب انجام می دهیم، در آن قویتر می شویم و آنچه که انجام نمی دهیم، آرام، آرام، محو می شود. کسی که هر روز صبح، درماندگی را تکرار و تمرین می کند: “من نمی تونم”، “از پسش برنمیام”، احتمالا پس از مدتی، یک درمانده تمام عیار خواهد بود. چرا که عضلات درماندگی، قوی و نیرومند شده اند و عضلات کفایت و کارآمدی ضعیف و ضعیف تر. آیا آگاه هستیم، هر روز چه چیزی را تمرین و تکرار می کنیم؟
بخشش؟ شفقت با خود؟ صبوری؟ همدلی؟ یا ترس؟ نگرانی؟ ناتوانی؟
برای آگاه شدن از اینکه هر روز چه چیزی را تمرین می کنی، اول به این سوال برگرد: در موقعیتهایی که احساس ناخوشایندی دارید، فکر غالب سرت چیست؟ رفتار غالبت چیست؟
احتمالا این چیزیست که بیشتر تمرین می کنید.

در جهان سرمایه‌داری و مدرن امروز همواره از زنان می‌خواهیم با بدنی لاغر، بدون شکم، با برجستگیهای خاص خود ما را در بخار لذت تن خود غرق کنند. آنها نیز در پی برآوردن میل دیگری، بینی، لب و گونه‌های خود را به تیغ جراحی می‌سپارند. علیرغم دانستن این واقعیت که کفش پاشنه ‌بلند به سلامت جسمی‌شان آسیب می‌زند، کفشهای پاشنه ‌بلند می‌‌پوشند تا مطابق میل دیگری عمل کنند. در واقع جهان مدرن، زنان را به برده‌‌هایی مبدل کرده است که باید یک ‌ریز در پی برآورده کردن مطامع و امیال دیگری بر بیایند. آنها حتی خود را از دریچه‌ چشم مردان می‌‌نگرند. فروکاستن دیگری به ابزار و ابژه‌ میل رابطه‌ جنسی نیست؛ نوعی سلطه مردانه است.

از کتاب: در ستایش عشق
اثر: آلن بدیو