شکوفاشدگان از منظر آبراهام مزلو در دو کتاب خود، یکى Motivation and Personality (انگیزش و شخصیت) (چاپ نخست ۱۹۵۴ و ویراستۀ دوّم ۱۹۷۰) و دیگرى Towards a Psychology of Being (به سوى یک روان‌شناسی بودن) (چاپ نخست ۱۹۶۲ و ویراستۀ دوّم ۱۹۶۸) که هر دو نیز به فارسى ترجمه شده اند، این مؤلّفه‌ها را براى خودشکوفاشدگان برمی‌شمرد:

۱- عالم واقع را به نحو کارآمدى ادراک می‌کنند و می‌توانند بی‌یقینى و عدم‌قطعیت را تحمّل کنند و بپذیرند.

۲- خود و دیگران را به همان صورتى که هستند قبول دارند.

۳- چه در مقام فکر و نظر و چه در مقام فعل و عمل به صرافت طبع خود التزام می‌ورزند.

۴- در کار و زندگى، همّ و غمّشان معطوف به حلّ مسائل و رفع مشکلات است، نه اینکه خودمحور باشند.

۵- شوخ‌طبعى فراوان دارند.

۶- می‌توانند به زندگى نظر آفاقى (عینى) داشته باشند.

۷- بسیار خلاّق و اهل ابتکار و نوآورى‌اند.

۸- نسبت به فرهنگ‌آموزى و همرنگ دیگران شدن مقاومت می‌ورزند امّا از صِرْفِ مخالف‌خوانى و خِلافِ‌عُرْف بودن نیز لذّت نمی‌برند، بلکه فقط دغدغۀ این دارند که فهم و تشخیص خود را براى خاطر دیگران فراموش و فدا نکنند.

۹- دغدغۀ بهروزى و سعادت همۀ انسان‌ها را دارند.

۱۰- می‌توانند تجارب اساسى زندگى را عمیقاً درک کنند و قدر بگذارند.

۱۱- فقط با معدودى از انسان‌ها مناسبات و روابط عمیقِ ارضاء کننده برقرار می‌کنند.