بی شمارند آنهایی که نامشان ” آدم ” است،
ادعایشان ” آدمیت”
کلامشان ” انسانیت”
من دنبال کسی می گردم که…
نه ” انسان ” باشد
نه ” دوست ”
نه ” رفیق صمیمی”
تنها ” صاف ” باشد و ” صادق”
پشت سایه اش ” خنجری ” نباشد برای ” دریدن ”
هیچ نگوید همان باشد که ” سایه اش ” می گوید ” صاف و یکرنگ”
زﻣﯿـــﻦ ﻗﺎﻧـﻮﻥ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺩﺍﺭﺩ …
ﻫــﻔﺖ ﻣﯿﻠﯿـــﺎﺭﺩ ﺁﺩﻡ!
ﻭ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬــﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻬـﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺧﺪﺍ نکند ﮐـﻪ ﺁﻥ ﯾـﮏ ﻧﻔـــﺮ هم ﺗﻨﻬﺎﯾﺖ ﺑﮕــــﺬﺍﺭﺩ،
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻫـــﻢ ﻏﺮﯾﺒـﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ……

شدم گمراه و سرگردان،
میان این همه ادیان میان این تعصب ها،
میان جنگ مذهب ها!
یکی افکار زرتشتی،
یکی افکار بودایی یکی پیغمبرش مانی،
یکی دینش مسلمانی یکی در فکر تورات است،
یکی هم هست نصرانی!
هزاران دین و مذهب هست،
در این دنیای انسانی
خدا یکی، ولی.
اما…
هزاران فکر روحانی ….
رها کردیم خالق را
گرفتاران ادیانیم!
تعصب چیست در مذهب؟!
مگر نه این که انسانیم؟!
اگر روح خدا در ماست…
خدا گر مفرد و تنهاست ….
ستیز پس برای چیست؟!
برای خود پرستی هاست…
من از عقرب نمی ترسم ولی از نیش می ترسم،
از آن گرگی که می پوشد لباس میش می ترسم،
از آن جشنی که اعضای تنم دارند، خوشحالم
ولی،
از اختلافِ مغز و دل با ریش می ترسم،
هراسم ،
جنگ بینِ شعله و کبریت و هیزم نیست،
من از سوزاندنِ اندیشه در آتیش می ترسم !
تنم آزاد؛
اما،
اعتقادم سست بنیاد است،
من از شلاقِ افکار تهی بر خویش می ترسم !
کلام آخر این شعر:
یک جمله و دیگر هیچ
که هم از نیش و میش و ریش وهم از خویش می ترسم ….

متنی انسانی از : سیمین بهبهانی

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪﻥ ﺧﻮﺏ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪﻩﺍﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ …
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪﻩﺍﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺷﻢ !
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺧﻮﺏ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﻪ ﻧﻈﺮ … آﺩﻡﻫﺎﯼ ﺣﺴﻮﺩ … ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩﺍﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺩﻝ آﺩﻡ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺻﻼﺡ ﺩﻝ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﻨﻪ ﻭﺭﺯﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
برﺍﯼ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻥ ﺣﺘﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ !
ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﺑﯽﺍﺭﺯﺵ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ !
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﺴﺨﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﺠﻢ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ !
ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻫﺎﯼ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ !
ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ !
ﺍﺯ آﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺎﺩ ﻇﻠﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ !
ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﻝ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ ..
ﺑﺎ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﺑﻌﻀﯽ ﺩﻝ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﺩﯾﺪﺷﺎﻥ ﮔﺮﻓت.. ﻭ ﮔﺬﺷﺖ.
ﻣﯽﺑﺨﺸﻤﺸﺎﻥ !
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﺨﺸﺸﻨﺪ !
ﻧﻪ،
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ . . .

محال است بارانی از محبت به کسی هدیه کنی و دستهای خودت خیس نشود.
چه زیباست بی قید و شرط عشق بورزیم،
بی قصد و غرض حرف بزنیم،
بی دلیل ببخشیم و از همه مهمتر بی توقع به تمام موجودات محبت کنیم…
عجیب است که مردم چقدر برای مبارزه با شیطان تلاش می کنند!
اگر همین انرژی را صرف عشق ورزیدن به همراهانشان کنند،
شیطان در تنهایی خود خواهد مرد.

“هلن کلر ”

دوست که باشی،
فرقی نمی کند که زن باشی یا مرد،
دور باشی یا نزدیک،
رفاقت فاصله ها را پر می کند،
گاهی با حرف،
گاهی با سکوت،
نسبت ها بی معنی می شوند.
فرقی نمی کند مادرم باشی یا فرزند.
دوست که باشی،
فرقی نمی کند کدام خون در رگهایمان است،
کدام هورمون ها از با هم بودنمان غلیان می کنند،
از کدام نسلیم یا کدام فصل،
کدام سقف بالای سرمان،
کدام خاک قلمرومان،
دوست بودن لفظ ظریفیست،
نه مقدس مثل عشق،
نه سرسری مثل همسایه،
یک سود دو سویه،
نه تنها میان من و تو،
میان من و من،
میان دنیایی از آدمها و حیوانات و ابزارها،
و حتی خیال ها و تصویرها،
دوست که باشی،
انتظارها تهدید نیستند،
یک بازی بدون بازیچه،
فرقی نمی کند جیب هایت پر است یا خالی،
هر چه هست میان دست های توست،
در فکرت
در قلبت
در عملت
دوستی نه وصل است و نه فصل،
گرهی میان من و دنیا،
مرا که دوست خواندی،
اعتمادها با لفظ تو رنگ می گیرند،
می شوی همسفر
هم سفره
هم کاسه
هم حرف
حتی اگر فراموش کنم که زمان تقسیم به سه بخش است:
در گذشته تو را چه خواندند،
و در آینده تو را چه خواهند خواند،
خواهی ماند
ماندنی جسورانه و معنی دار

خاطرات تلخ گذشته گاهی مثل آدمها پیر می شود
عصا به دست می گیرد
اخم می کند
روی نیمکتی درپارک روبروی تو می نشیند
به تو زل می زند
تا دوباره تو را درگیر خودش کند
زمان حالت را خراب کند
رویاهای فردایت را از تو بگیرد
آرزوهایت را در تو بکشد
و تو دیگر حتی میل بحث کردن با گذشته پیر و کهنه و بدعُنق را نداری
حتی میل نداری تقصیرات را به گردن او یا خودت بیندازی
فقط دلت می خواهد پیراهن خیس اندوه خودت را کنار چشمان خاطره های تلخ دیروز بچلانی
ساعتت را با زمان حال تنظیم کنی
دست در گردن زمان حال بیندازی
یک چای تازه دم با طعم گل
همان فصل همان لحظه
دم کنی در دو استکان کمر باریک بریزی …
خاطرات بد گذشته را فراموش کنی
یک لبخند بزنی و به زندگی سلام دوباره دهی …
همین و تمام.

یادتان باشد آدم‌ها هم ظرفیتی دارند.
تا یک جایی کنارتان می‌مانند.
با شما قدم برمی دارند.
با شما حرص می‌خورند.
با شما گریه می‌کنند و با شما می‌خندند.
دلخوری‌هایشان را تا یک جایی چال می‌کنند و به هدف مشترکشان با شما فکر می‌کنند.
تا یک جایی قدم‌های شما را برای جهان ترجمه می‌کنند و صدایشان در نمی‌آید، از این ترجمه‌های پرغلط.
اما از یک جایی به بعد کم می‌آورند.
می‌بُرند.
دلشان خالی می‌شود از این همه بودن و ماندن و دم نزدن.
دلشان می‌گیرد از این همه عاطفه مدامِ بی‌پاسخ، بی‌درک متقابل.
یادتان باشد آدمهای مهم زندگیتان را به سادگی نرنجانید.
به سادگی خسته‌شان نکنید از ماندن…
به یک عمر فکر کنید و به روزهای بیشماری که باید باشند،
بخندند،
حرف بزنند
و نگاه‌شان دلگرمتان کند به زندگی.

ﯾﮏ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ اگر ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ؛
“ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ” می شود ” ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ”
می شود ﺑﺴﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﯼ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﯾﺎﺩﺕ ﺭﻓﺘﻪ ،
و ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﻗﻨﺪ ﻭ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﺬﺍﻕ ﻫﯿﭻ ﻃﺒﻌﯽ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ..
ﺧﻮﺭﺩﻩ نمی شود ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ،
“ﻓﺮﺻﺖ ” ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﺑﮕﺬﺭﺩ می شود ﻣﺜﻞ ﺁﺏِ ﺗﻨﮓِ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﻗﺘﺶ ﻋﻮﺽ ﻧﺸﻮﺩ،
ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﻢ ، ﻣﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ …
ﻗﺪﺭ ” ﻟﺤﻈﺎﺕ ” ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ.
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ هیچکس نمی ماند.

من خویشاوند هر انسانی هستم که خنجری در آستین پنهان نمی کند.
نه ابرو درهم می کشد نه لبخندش ترفند تجاوز به حق نان و سایه بان دیگران است.
نه ایرانی را به غیرایرانی ترجیح می دهم نه ایرانی را به ایرانی.
من یک لر ِ
بلوچ ِ
کردِ فارسم،
یک فارس زبان ترک،
یک افریقایی
اروپایی
استرالیایی
امریکایی ِ
آسیایی ام،
یک سیاه پوستِ
زردپوستِ
سرخ پوستِ
سفیدم
که نه تنها با خودم و دیگران کمترین مشکلی ندارم،
بلکه بدون حضور دیگران وحشت مرگ را زیر پوستم احساس می کنم.
من انسانی هستم میان انسان های دیگر بر سیارهٔ مقدس زمین، که بدون حضور دیگران معنایی ندارم.

از : احمد شاملو

نگو من چیزی ندارم که ببخشم…
محدود چیزهایی داری!
یک صورت که می توانی لبخند بر آن داشته باشی!
یک دهان که می توانی از دیگران تمجید کنی وحرف خوب بزنی!
یک قلب که می توانی بروی دیگران بگشایی!
چشمانی که می توانی با آنها به دیگران با نیت خوب نگاه کنی!
فقر واقعی فقر روحــــی ست.
دل آدم ها خیلی ساده گرم می شود:
به یک دلخوشی کوچک،
به یک احوالپرسی ساده،
به یک دلداری کوتاه،
به یک تکان دادن سر، یعنی تو را می فهمم…
به یک گوش دادن خالی، بدون داوری و نظر دادن،
به یک همراه شدن کوچک،
به یک پرسش: روزگارت چگونه است؟
به یک دعوت کوچک، به صرف یک فنجان قهوه!
به یک وقت گذاشتن برای تو،
به شنیدن یک کلمه؛
من کنارت هستم،
به یک هدیه ی بی مناسبت،
به یک دوستت دارم بی دلیل،
به یک غافلگیری،
به یک خوشحال کردن کوچک،
به یک نگاه،
به یک شاخه گل،
فقط همین…
سخت نیست…

از معجزه کلمات استفاده کن ؛
کلمه می تواند تو را مشتاق کند مثل: دوست داشتن ؛
کلمه می تواند تو را سبز کند مثل: خوشحالم ؛
کلمه می تواند تو را زیبا کند مثل: سپاسگزارم ؛
کلمه می تواند تو را پیش ببرد مثل: ایمان دارم ؛
کلمه می تواند تو را آغاز کند مثل:
از همین لحظه شروع می کنم ؛
از همین نقطه تغییر می کنم ؛
می توانم…
می خواهم…
می شود…
خود را آغاز کن…
هیچ رازی برای موفقیت و خوشبختی در این هستی وجود ندارد !
راز در خود شماست.

سر تا پایم را خلاصه کنند می شوم “مشتی خاک”
که ممکن بود “خشتی” باشد در دیوار یک خانه
یا “سنگی” در دامان یک کوه
یا قدری “سنگ ریزه” در انتهای یک اقیانوس
شاید “خاکی” از گلدان‌
یا حتی “غباری” بر پنجره
اما مرا از این میان برگزیدند :
برای ” نهایت”
برای ” شرافت”
برای ” انسانیت”
و پروردگارم بزرگوارانه اجازه ام داد برای :
“نفس کشیدن ”
“دیدن ”
“شنیدن ”
“فهمیدن ”
و ارزنده ام کرد بابت نفسی که در من دمید.
من منتخب گشته ام :
برای ” قرب ”
برای ” رجعت ”
برای ” سعادت ”
من مشتی از خاکم که خدایم اجازه ام داده:
به ” انتخاب ”
به ” تغییر ”
به ” شوریدن ”
به ” محبت ”
وای بر من اگر قدر ندانم …

متنی بسیار زیبا، عمیق و تأمل برانگیز از مرحوم استاد محمد بهمن بیگی، بنیانگذار آموزش عشایری ایران:

آری از پشت کوه آمده ام،
چه می دانستم اینور کوه باید برای ثروت،
حرام خورد،
برای عشق،
خیانت کرد،
برای خوب دیده شدن،
دیگری را بد نشان داد،
و برای به عرش رسیدن،
باید دیگری را به فرش کشاند …..
وقتی هم با تمام سادگی دلیلش را می پرسم ،
می گویند : “از پشت کوه آمده!”….
ترجیح می دهم به پشت کوه برگردم وتنها دغدغه ام سالم بازگرداندن گوسفندان از دست گرگها باشد،
تا اینکه اینور کوه باشم و گرگ….. !

حال آدم که دست خودش نیست
عکسی می بیند
ترانه ای می شنود
خطی می خواند
اصلا هیچ هم نشده
یکهو دلش ریش می شود
حالا بیا و درستش کن
آدم دلگیر منطق سرش نمی شود
برا ی آنها که رفته اند
آنها که نیستند
می گرید
دلتنگ می شود
حتی برای آنها که نیامده اند
دل که بلرزد دیگر هیچ چیز سر جای درستش نیست
این وقت ها، انگار کنار خیابانی پرتردد ایستاده ای
تا مجال عبور پیدا کنی
هم صبوری می خواهد هم آرامش
که هیچکدام نیست
آدم تصادف می کند
با یک اتوبوس خاطره های مست !

دوست یعنی انتخاب، یعنی از بنده سلام از تو جواب.
دوست یعنی دل به ما بستی رفیق؟
دوست یعنی یاد ما هستی رفیق؟
دوست یعنی مطلبت را دیده ام، یعنی احوال تو را پرسیده ام.
دوست یعنی در رفاقت کاملی.
دوست یعنی: نیستی و… در دلی
دوست یعنی: دوستی را لایقم؟
تو حقیقت، من مجازی عاشقم.
دوست یعنی کار و بارم خوب نیست تو نباشی،
روزگارم خوب نیست
دوست یعنی بغض لبخندم شکست دوری و جای تو گلدانی نشست
دوست یعنی مثل جان و در تنی
دوست یعنی خوب شد تو با منی
دوست یعنی حسرت و لبخند و آه می شوم دلتنگ رویت گاه گاه
دوست یعنی جای پایت بر دل است، دوری از تو جان شیرین مشکل است
دوست یعنی نکته های پیچ پیچ
دوست یعنی جز محبت، هیچ هیچ
دوست یعنی از سکوت من بخوان
دوست یعنی در کنار من بمان
دوست یعنی خنده های ریز ریز
دوست یعنی دوستت دارم عزیز

از : سیمین دانشور

ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﻨﻢ ، ﺍﻧﮕﺸﺘﻢ ﺭﺍ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ، ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﺩﺏ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ .
ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ .
ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ ، ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﮎ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯼ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ .
ﮐﻢ ﺗﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ،ﺍﻣﺎ ﺟﺪﯼ ﺗﺮ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .
ﺩﺷﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯼ ﺑﺎ ﻭﯼ ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮﺩﻡ ﻭ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .
ﮐﻢ ﺗﺮﺍﻭ ﺭﺍ می کشیدﻡ ﮐﻪ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺷﺶ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻡ .
ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﺸﮏ ﻭﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﻋﻮﺽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺣﻤﺎﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .
به ﺟﺎﯼ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺍﻭﺭﺍبهتر ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ
ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺷﺪ ﺩﻫﻢ ، ﻗﺪﺭﺕ ﻋﺸﻖ ﻭﺭﺯﯾﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻡ.

مجنون هنگام راه رفتن کسی را به جز لیلی نمی دید !
روزی شخصی در حال نماز خواندن در راهی بود و مجنون بدون این که متوجه شود از بین او و مهرش عبور کزد !
مرد نمازش را قطع کرد و داد زد :
هی چرا بین من و خدایم فاصله انداختی ؟
مجنون به خود آمد و گفت :
من که عاشق لیلی هستم تو را ندیدم !
تو که عاشق خدای لیلی هستی،
چگونه دیدی که من بین تو و خدایت فاصله انداختم ؟

برای حضور در لحظه اکنون باید از دنده های سر سخت ذهن که با گذشته و آینده معرفی می شوند، عبور کنیم.
این ساختار ها با تعریف غمِ حاصل از گذشته و ترسِ از آینده،
سعی می کند فرصت در اینجا و اکنون بودن را از شما بگیرند.
یکی دیگر از موانع حضور در اکنون، مقایسه و رقابت با دیگران است،
که شما را به ورطه حسادت می اندازد
و در نتیجه شما از لذت بردن فعالیتتان محروم می شوید.
نتیجه گرا بودن هم یکی از موانع تجربه لذت لحظه اکنون است،
از مسیر تلاش خود لذت ببرید و نتیجه را واگذار کنید،
تا در تک تک لحظات تا رسیدن به هدف بتوانید لذت ببرید.

نه سفیدی بیانگرزیبایی است و نه سیاهی نشانه زشتی
کفن سفید، اما ترساننده است
و کعبه سیاه، اما محبوب و دوست داشنتی است
انسان به اخلاقش هست نه به مظهرش
اگر صدای بلند نشانگر مردانگی بود، سگ سرورمردان بود
و اگر لختی و برهنگی نشانه زن بودن بود، میمون ازهمه خانمتر بود
قبل از اینکه سرت را بالا ببری و نداشته هات را به پیش کائنات گلایه کنی
نظری به پایین بینداز و داشته هات را شاکر باش .
انسان بزرگ نمی شود جز به وسیله ی فکرش،
شریف نمی شود جز به واسطه ی رفتارش ،
و قابل احترام نمی گردد جز به سبب اعمال نیکش.

افراد پنج نیاز مهم دارند، که فقط می توانند از طریق روابط نزدیک با دیگران برآورده شوند:

۱- نیاز به صمیمیت که ما را در جهت شریک کردن دیگران در احساسهایمان سوق می دهد.
۲- نیاز به همبستگی اجتماعی به این معنی که ما نیازمند فردی هستیم که شریک دغدغه ها و نگرانیهایمان شود.
۳- نیاز به مهرورز بودن که با بودن کسی که ما از او مراقبت کنیم برآورده می شود.
۴- نیاز به کمک که مستلزم وجود شخص دیگری است که هنگام نیاز به ما کمک کند.
۵- نیاز به اطمینان از باارزش بودن خودمان، که مستلزم آن است ما با کسی باشیم که به ما بگوید مهم هستیم.

در این چارچوب ، موفقیت در رابطه با میزان برآورده شدن این نیازهای دو نفر توسط همدیگر تعریف می شود.

حس مالکیت بزرگترین دشمن یک زندگی غنی‌ست.
اصیل‌ترین دارایی انسان لحظه‌ی کنونی‌ست که تنها حقیقت موجود نیز هست.
در حالی که تصور دارایی، چه در ارتباط با یک شیء باشد، یک موقعیت و یا یک شخص!
باعث می‌شود که توهمی از گذشته و آینده را در ارتباط با آن تصور کنیم،
و این امر نیز فرصت حقیقی تعامل با آن را از میان می‌برد.
درست در زمانی که منتظر آینده هستیم و بی‌خبر از اکنونی که از دست می‌رود،
ناگهان متوجه می‌شویم،
سلامتی رفت،
دوست رفت،
معشوق رفت،
موقعیت شغلی یا تحصیلی رفت،
فرصت شادی و تفریح رفت و خودِ زندگی نیز رفت…
حس مالکیت باعث می‌شود که زندگی به یک شیء بی‌جان و همچنین بی‌معنا بدل شود،
در حالی که با رها کردن تلاش برای تسلط و مالکیت،
حتی اشیاء نیز به شیوه‌ای کاملا زنده و ژرف تجربه می‌شوند.
سنگینی زندگی حاصل فرآیند ذهنی تملک است،
این را می‌توانید به خوبی در زمان‌هایی که به شدت اسیر خاطرات هستید احساس کنید.
همه‌ی قصه این است که ما در تهی دستی خود دارا هستیم.
بزرگترین دارایی انسان و نشان استغنای او رهایی‌ست
و عشق محصول این آزادی‌ست.

نسل ما هرگز پیر نخواهد شد،
چرا که ما جوانی نکرده ایم به قدر کافی.
رقمِ سِنِمان بالا می رود اما هنوز سرشاریم از اشتیاقِ کشفِ شیطنت های جوانی،
پوستمان چروک می شود اما پُریم از نا گفته های احساسمان،
موهایمان سفید می شود در زیر چارقدهای بی خورشید،
اما هنوز جوانیم مثل میوه هایِ کال افتاده ِ زیر درختانیم.
مثل نوزادی که پس از تولد می میرد، هستیم اما گویی هرگز نبودیم.
نه مثل نسل های قبل ساده بودیم و نه مثل نسل جدید غرق مدرنیته،
ما مدام جنگیدیم و قانون شکنی کردیم و پرسیدیم وکشف کردیم اما کسی ما را ندید.
ما یک اتفاق ساده ایم، ما برگی فراموش شده از کتابِ تاریخیم.
چیزی درونمان جا مانده، شوری از جوانی که در کالبدمان نمی گنجد.
اشتیاقی که با آن فراموش می کنیم سالهای رفته از عمرمان را …….

من سال ها نماز خوانده ام بزرگترها می خواندند ، من هم می خواندم.
در دبستان ما را برای نماز به مسجد می بردند.
روزی در مسجد بسته بود.
بقال سر گذر گفت: نماز را روی بام مسجد بخوانید، تا چند متر به خدا نزدیکتر باشید!
مذهب شوخی سنگینی بود که محیط با من کرد،
و من سال ها مذهبی ماندم،
بی آن که خدایی داشته باشم…

از: سهراب سپهری

مسیح هرچه می گوید تجربه خود اوست و یک مسیحی هرچه می گوید، باور اوست و فاصله بین تجربه و باور از زمین تا آسمان است.
آن دو هرگز به هم نمی رسند.
اگر می خواهی حقیقت را بشناسی، هیچگاه باور نکن.
نمی گویم که یک بی اعتقاد شو، زیرا این نیز یک باور است.
یک باور منفی، یک ضد باور… حقیقت حق انحصاری هیچکس نیست.
تو باید آنرا کشف کنی.
باید در آن رخنه کنی.
به جای باور کردن، باید با ذهنی باز پیش بروی.
باور تو را بسته نگاه می دارد.
تو را به یک نتیجه گیری می رساند که از خودت نیست.
کسی دیگر آنرا به تو داده.
تصادفی و اتفاقی است.
اگر تو به دست یک هندو پرورش یافته باشی، یک هندو خواهی شد و اگر به دست یک مسیحی، یک مسیحی.
پس پای شرطی شدن و تعلیم و تربیت در میان است، اینکه چه کسی معلم تو بود و تو بطور تصادفی در چه محیطی بدنیا آمده ای.
آنها ذهن تو را شرطی کرده اند، ذهن آنها بدست والدینشان شرطی شده بود و الی آخر.
از قید تمام شرایط از پیش تعیین شده رها شو تا بتوانی کشف کنی.
نخستین شرط جستجو، دور انداختن تمام نتیجه گیریهای از قبل است تا بتوانی خودت تجربه کنی.
و روزی که خودت تجربه کنی یک مسیح می شوی،
برای خودت یک بودا می شوی و این بسیار زیباست .
یک مسیح بودن زیباست نه یک مسیحی بودن.

گاهی سکوت می کنی !
چون اینقدر رنجیدی !
که نمی خوای حرف بزنی !
گاهی سکوت می کنی !
چون واقعا حرفی برای گفتن نداری !
سکوت گاهی یک اعتراضه
و گاهی هم انتظار ….
اما بیشتر وقتها سکوت برای اینه
که هیچ کلمه ایی نمی تونه
غمی رو که تو وجودت داری
توصیف کنه
و این یعنی همون حسه تنهایی !…..

بازی روزگار را نمی فهمم!
من تو را دوست می دارم…
تو دیگری را…
دیگری مرا…
و همه ما تنهاییم … ؛
داستان غم انگیز زندگی این نیست که انسانها فنا می شوند،
این است که آنان از دوست داشتن باز می مانند.
همیشه هر چیزی را که دوست داریم به دست نمی آوریم،
پس بیاییم آنچه را که به دست می آوریم دوست بداریم.
انسان عاشق زیبایی نمی شود، بلکه آنچه عاشقش می شود در نظرش زیباست !
انسان های بزرگ دو دل دارند: دلی که درد می کشد و پنهان است، دلی که می خندد و آشکار است.
همه دوست دارند که به بهشت بروند، ولی کسی دوست ندارد که بمیرد.
عشق مانند نواختن پیانو است، ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری، سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.
دنیا آنقدر وسیع هست که برای همه مخلوقات جایی باشد، پس به جای آنکه جای کسی را بگیریم،
تلاش کنیم جای واقعی خود را بیابیم.
‏‏اگر انسانها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است،
محبتشان نسبت به یکدیگر نامحدود می شود.

از زنده یاد: دکتر حسابی

وقتی پشت سر پدرت از پله ها پایین می روی و می‌بینی چقدر آهسته می رود، تازه می‌فهمی، چقدر پیر شده !
وقتی مادر بعد از غذا پنهانی مشتی دارو را می‌خورد ، تازه می‌فهمی، چقدر درد دارد، اما چیزی نمی گوید !
در ۱۰ سالگی : ” مامان ، بابا عاشقتونم ”
در ۱۵ سالگی : ” ولم کنین ! ”
در ۲۰ سالگی : ” مامان و بابا همیشه میرن رو اعصابم ! ”
در ۲۵ سالگی : ” باید از این خونه بزنم بیرون ! ”
در ۳۰ سالگی : ” حق با شما بود ! ”
در ۳۵ سالگی : “ می خوام برم خونه پدر و مادرم ! ”
در ۴۰ سالگی : ” نمی خوام پدر و مادرم رو از دست بدم ! ”
در شصت سالگی : ” من حاضرم همه زندگیم رو بدم تا پدر و مادرم الان اینجا باشن …
و این رسم زندگی است….
چه آرامشی دارد قدردان زحمات پدر و مادر بودن و هیچ زمانی دیر نیست، حتی همین آلان ….

انسان یک معبد است اما از بیرون فقط می توانی دیوارهای این معبد را ببینی.
بسیار عجیب است که نه فقط دیگران از بیرون بر تو می نگرند، بلکه تو نیز خودت را از بیرون می بینی!
به آیینه می نگری تا چهره ات را پیدا کنی.
به چشمان مردم می نگری تا تصویرت را ببینی.
به مردم گوش می دهی تا بدانی کیستی ؟
آیا خوبی یا بد ؟
خوش اخلاق هستی یا بد اخلاق ؟
گناهکاری یا بی گناه ؟
به راستی عجیب است، زیرا ما خودمان را از درون نمی شناسیم.
نیازی به هیچ آیینه ای نداریم.
نیازی نیست که بنظر دیگران متکی باشیم، دیگران نمی توانند در مورد درونت چیزی بگویند.
در کانون وجود خود بنشین و شروع به تماشا کن تا حیران شوی !

هر از گاهی خودت را هَرَس کن
شاخه های اضافیت را بزن
پای تمام شاخه بریده هایت بایست
تمام سختی هایت
دردهایت
باغبانی کن خودت را
خاطرات بدت را سَبُک کن
فکرت را از هرچه آزارت می دهد
ریاضیدان باش
حساب و کتاب کن
خوبیهای زندگیت را
جمع کن آدمهای بدِ زندگیت را
کم کن
همه چیز خوب می شود
قول خوب می شود
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺨﻨﺪﯼ
ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﯽ،
ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ،
ﭘﺲ ﺑﺨﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺵ ..
ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ،
ﭘﺲ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺵ ..
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯽ،
ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺍﮐﺴﯿﮋﻥ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ،
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺶ ..
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﯽ،
ﺧﺪﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ،
ﭘﺲ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﮐﻦ،
ﺍﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮﺳﺖ.
ﺍﻭ،
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ،
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺖ،
ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺖ،
ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺎﯾﺖ ﺍﺳﺖ ..
ﺍﻣﺮﻭﺯ
.. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ..
ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ..

نگو دوستت دارم
انسان این واژه را می شنود
واژه از پوستش رد می شود
با نگاهی پایین می رود
اسب های قلبش شیهه می کشند
تندتر می دوند
بر سینه اش محکم تر سم می کوبند
نگو دوستت دارم
انسان باور می کند
افسارِ اسب وحشی را به دستت می دهد
به تو تکیه می کند
در آغوشت اشک می ریزد
یال هایش را می دهد
تو شانه کنی
انسان باور می کند
و عشق دردناک ترین اعتقاد است
اعتقادی که با سیلی پاک نمی شود
با خیانت قوت می گیرد
با اهانت راسخ تر می کند
به انسان نگو دوستت ندارم
ضربانش کند می شود
پای اسب هایش می شکند
اسب ها بر زمین می افتند
درد می کشند
انسان می باید حیوان را راحت کند
انسان عرق می ریزد
اشکهایش در بالشت جمع می شود
عطرِ موهایت را حبس می کند
نفس نمی کشد
بالشت را روی سینه اش می گذارد
به قلبش گلوله می زند
بخارِ گرم از گلوی اسب ها بالا می رود
از دهانشان بیرون می جوشد
سینه ی انسان سبک می شود
اسب ها به سمتِ کوهستان دور می دوند
سم هایشان صدا ندارد
یال هایشان یخ بسته
عشق از دست می رود
انسان گناه دارد
نگو دوستت دارم
انسان باور می کند
نگو دوستت ندارم.