تو برهنه به دنیا آمده ای و برهنه از دنیا می روی.
تو به همان میزان که با خود به دنیا آورده ای با خود از دنیا می بری.
تو در میان عریانی تولد و عریانی مرگ ،
نقش واسطه را ایفاء می کنی.
تو از زندگی می گیری و به زندگی می بخشی.
تو هیچ چیز نداشته ای و هیچ چیز نداری و هیچ چیز نخواهی داشت.
همه چیز به هستی تعلق دارد.
مالک حقیقی،
هستی ست.
چند روزی چیزی را به تو امانت می دهد،
سپس پس می گیرد و روانه ات می کند.
کسی که از فهمی ژرف برخوردار است،
خود راوسیله ای می داند در دست زندگی،
تا زندگی به وسیله او به زندگی ببخشد.
انسان شاهدی بیش نیست.
اما این انسان باید بصیرتی کسب کند تا شایسته نام انسان باشد .