در زبان فارسی جدایی جنسی وجود ندارد.
مثلا “او” شامل زن و مرد می شود، برخلاف زبانهای لاتین و عربی.
اگر جایی تاکید بر جنسیت باشد، در زبان فارسی، اولویت با زنهاست، بر خلاف زبانهای لاتین و اروپایی.
ما می گوئیم: زن و شوهر بجای husband and wife
ما می گوئیم: خواهر و برادر ، بجای brother and sister.
ما می گوئیم: زن و مرد، بجای men and women.
حتی می گوئیم: زن و شوهر.
یعنی مرد در ارتباط با همسر هویت (شوهر) پیدا می کند.
ولی هویت (زن) دست نمی خورد، بجای اینکه بگوئیم: man and wife
ما نمی گوئیم: mankind ، می گوئیم: بشریت.
ما هرگز در تاریخ و ادبیاتمان به جنسیت اهمیت نداده ایم.
اگر جایی لازم شده است، زنان را در اولویت قرار داده ایم.
حتی در زبان فارسی، (زن) یک واژه و مفهوم مستقل است نه مثل wo/man. زائده ای کنار مرد.
ما، ملتی نبودیم که هستیم.
برابری هرگز برای ما، مفهوم و ارزش غربی و وارداتی نبوده و نیست….

We supposed to be symbol of equality