وقتی جوان بودم قایق سواری را خیلی دوست داشتم، یک قایق کوچک هم داشتم که با آن در دریاچه قایق سواری می کردم و ساعت ها ی زیادی را آنجا در تنهایی می گذراندم.
شبی بدون آنکه به چیز خاصی فکر کنم نشستم و چشم هایم رابستم.
شب خیلی قشنگی بود.
در همین زمان قایق دیگری به قایق من برخورد کرد !
عصبانی شدم و خواستم با شخصی که با کوبیدن به قایق آرامش من را بر هم زده بود دعوا کنم !
ولی دیدم قایق خالی است !
کسی در قایق نبود که با او دعوا کنم و عصبانیت خودم را به او نشان دهم !
چطور می توانستم خشم خودم را تخلیه کنم ؟
هیچ کاری نمی شد کرد !
دوباره نشستم و چشم هایم را بستم.
عصبانی بودم….
در سکوت شب کمی فکر کردم.
قایق خالی برای من درسی شد….
از آن به بعد، اگر کسی باعث عصبانیت من شود، پیش خودم می گویم:
” این قایق هم خالی است “.

نکته: در واقع آن کس که شما را عصبانی می کند، شما را فتح کرده ! اگر به خود اجازه می دهید از دست کسی خشمگین باشید و بخش عمده ای از عاطفه و ذهن تان را به او اختصاص دهید، در واقع به او اجازه تصاحب این بخش های وجودتان را داده اید !

از خاطرات مارگارت تاچر