یادتان باشد آدم‌ها هم ظرفیتی دارند.
تا یک جایی کنارتان می‌مانند.
با شما قدم برمی دارند.
با شما حرص می‌خورند.
با شما گریه می‌کنند و با شما می‌خندند.
دلخوری‌هایشان را تا یک جایی چال می‌کنند و به هدف مشترکشان با شما فکر می‌کنند.
تا یک جایی قدم‌های شما را برای جهان ترجمه می‌کنند و صدایشان در نمی‌آید، از این ترجمه‌های پرغلط.
اما از یک جایی به بعد کم می‌آورند.
می‌بُرند.
دلشان خالی می‌شود از این همه بودن و ماندن و دم نزدن.
دلشان می‌گیرد از این همه عاطفه مدامِ بی‌پاسخ، بی‌درک متقابل.
یادتان باشد آدمهای مهم زندگیتان را به سادگی نرنجانید.
به سادگی خسته‌شان نکنید از ماندن…
به یک عمر فکر کنید و به روزهای بیشماری که باید باشند،
بخندند،
حرف بزنند
و نگاه‌شان دلگرمتان کند به زندگی.