در معبدی گربه ای زندگی می کرد، که هنگام عبادت راهب ها مزاحم تمرکز آنها می شد.
بنابر این استاد بزرگ دستور داد هر وقت زمان مراقبه می رسد، یک نفر گربه را گرفته و به ته باغ ببرد و به درختی ببندد.
این روال سالها ادامه پیدا کرد و یکی از اصول کار آن مذهب شد.
سالها بعد استاد بزرگ درگذشت.
گربه هم مرد.
راهبان آن معبد گربه ای خریدند و به معبد آوردند تا هنگام عبادت به درخت ببندند،
تا اصول عبادت را درست به جا آورده باشند !
سالها بعد استاد بزرگ دیگری رساله ای نوشت درباره “اهمیت بستن گربه به هنگام عبادت ! ! !”
بسیاری از باورهای ما اینگونه به اصل و قانون تبدیل می شوند.
اگر نتوانی روی زمین بهشت را پیدا کنی، در آسمانها نیز نمی توانی آن را بیابی …..
خانه خدا همین نزدیکی است و تنها اثاث آن مهربانی است ….