هرگاه زندگی را ادراک نکنید؛
در حالیکه باطناً زشتخو و کوته فکر مانده اید،
رشدخواهید کرد و هر چند هم که در جهان بیرونی توانگر باشید
و سوار بر ماشینهای گرانبها فخر بفروشید،
در درون خود ابله و کودن و تهی خواهید ماند.
بدین روی بسیار مهم است که خود را رها ساخته
و کل پهنه ی هستی را ادراک کنید.
ولی تا عاشق نباشید،
قادر به این کار نخواهید بود.
نه فقط عشق جسمانی بلکه تنها عشق؛
یعنی دلباخته ی پرندگان،
درختان، گلها،
آموزگاران و والدین خود بودن،
و برتر از همه ی اینها،
باید به انسانیت عشق ورزید.