نوامبر
04
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ …
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑُﺮﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯽ ﮔﺎﻩ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺯﯾﭽﻪ ﻧﺸﻮﯼ،
ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡِ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﻣﻄﻠﻖ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ،
ﺗﺎ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮﻫﻤﺎﺕ ﺩﻝ ﺑِﮑَﻨﯽ ….
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﺍﻩِ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﯽ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﯼ ﺗﺎ ﻣﺴﯿﺮﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﺯ ﻣﺮﻭﺭ ﮐﻨﯽ،
ﺗﺎ ﺑﻮﯼ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﯾﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﺑﻪ ﻣَﺸﺎﻣَﺖ ﺑﺮﺳﺪ،
ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﯼ ﻣﺒﺪﺍ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﺸﻨﺎﺳﯽ….
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﻠﮏ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺍﺗﺎﻗﺖ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﻮﯼ
ﺗﺎ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﺩ
ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭘﻠﮏ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼِ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕِ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻭﺭﻕ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ
ﺑﺮ ﺻﺤﺮﺍﯼِ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﮐَﻤﯽ ﺧُﻨﮏ ﺷﻮﯼ ….
گاﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺍﺭ ﺑﺰﻧﯽ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩِ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺖ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺣﺒﺲﺍﺑﺪ ﮐﻨﯽ
ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺣَﻤﻠَﺶ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩﺁﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
هیچ دیدگاه
دیدگاهتان را بفرستیددیدگاهی داده نشده است.