دست از شدن بردار، لحظه ای به همانی که هستی بیندیش.
لحظه ای، تنها لحظه ای خودت را همانگونه که هستی نگاه کن.
قفط برای یک ثانیه، شدن هایت و تمام نبودن هایت را به کناری بگذار و خودت را ببین.
شاید چیزی که هستی آرزوی کسی باشد، اما تو حتی لحظه ای حاضر به نگاه کردنش نیستی.
حتی نمی خواهی برای ثانیه ای خودت دیده شوی.
لحظه ای بایست و دویدن به دنبال داشته های دیگران را رها کن.
موفقیت ها، مهربانی ها، زیبایی ها و تمام خوبی ها، محسنات و تمام خواسته هایت را به کناری بگذار.
نترس با رها کردنشان تو بد نمی شوی کما اینکه با دویدن به دنبالشان هم خوب نبودی تنها در حال دویدن بودی.
نگاه کن به آنچه هستی،
همانی که از ابتدا بودی و به اینکه روزهایی هم بوده که دارایی هایت،
تو را به خواسته هایت نزدیک کرده و با همین ها هم خواستنی و دوست داشتنی بودی و هستی اما اینقدر نگاهت به دست دیگران بود از خودت غافل شدی.
نگاه کن…
تو نیازی به آنچه دیگران هستند نداری،
تو خودت کامل و کافی هستی.