ما تنها با گوشه ای از احساس خود زندگی می کنیم و هرگز با همه احساس خود به چیزی توجه نداریم.
آنگاه که به عظمت کوه می نگرید،
همه احساس شما درحال فعالیت می باشد،
لذا خود را فراموش می کنید.
وقتی به حرکت امواج دریا می نگریم و یا آسمان را با آن قرص ماه می بینیم،
توجه و آگاهی ما کامل است،
چون ما با همه وجود و با حضور باطن به این پدیده ها نظر می اندازیم،
لذا توجه مان، تمام و کمال است.
این توجه یعنی خاموشی و سکوت کامل ذهن…
دیگر فکر ما پرسه زنی نمی کند،
آرام ،
بی فاصله و درسکوت است.
سکوتی که از طریق ذهن مهیا نشده است.
آرامشی ست که ناشی از تلاش فکر بدست نیامده است.
در این سکوت است که همه چیز بی نام و نشان و بی زمان جریان دارد.
این آرامش و سکوت، رهایی ست.

شبکه فکری از :‎ جیدو کریشنا مورتی