روزی مرد فقیری از بودا سوال کرد :
“چرا من اینقدر فقیر هستم؟
بودا پاسخ داد: چونکه تو یادنگرفته ای که بخشش کنی !
مرد پاسخ داد : من چیزی ندارم که بتوانم از آن بخشش کنم !
بودا پاسخ داد: چرا ! محدود چیزهایی داری !
یک صورت که می توانی لبخند بر آن داشته باشی،
یک دهان که می توانی از دیگران تمجید کنی،
یک قلب که می توانی بروی دیگران بگشایی،
چشمانی که می توانی با آنها به دیگران با نیات خوب نگاه کنی،
یک بدن که با آن می توانی به دیگران کمک کنی.
در واقع هیچ یک از ما هرگز فقیر نیست.
فقر واقعی فقر روحی ست. ‎