وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز
و دویدن که آموختی ، پرواز را
– – – – – – – – – – – – – –
راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند
– – – – – – – – – – – – – –
دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر
– – – – – – – – – – – – – –
و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شو
– – – – – – – – – – – – – –
من راه رفتن را از یک سنگ آموختم ، دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت
– – – – – – – – – – – – – –
بادها از رفتن به من چیزی نگفتند، زیرا آنقدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند
– – – – – – – – – – – – – –
پلنگان، دویدن را یادم ندادند زیرا آنقدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند
– – – – – – – – – – – – – –
پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند، زیرا چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند
– – – – – – – – – – – – – –
اما سنگی که درد سکون را کشیده بود، رفتن را می شناخت
کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود، دویدن را می فهمید
و درختی که پاهایش در گل بود، از پرواز بسیار می دانست
– – – – – – – – – – – – – –
آنها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت